Velkommen til Toilandtrouble, et rollespil sat i året 1361 og centreret omkring J.K. Rowlings magiske verden. Vi er vilde med at du er her og håber du har lyst til at slå dig ned hos os!
Hvad med at starte med at præsentere dig i chatten længere nede i sidebaren? Du finder den lige under boxen med admins navne og skal bare trykke på ordet c-box - så dukker den frem!
Mere nyt om det gyldne lyn, som Bowman Wright opfandt i januar!
Alexander Isaac Wildsmith
Syttenårig, sprudlende og dødsensærlig dragetæmmer-datter og halvblodsheks. Hun er på Gryffindor og spilles af Tonic. Du kan læse mere om hende lige her!
Vil du være med til at lave spotlight?
Tusind, tusind tak til taut og Gwen for kodning, billeder og ikoner og til Vic fra Caution for at lege med Gwens banner.
Det var en nervepirrende dag, selvom relativt få var inviteret til de første festligheder i den lille lysning bag Shafiq-familiens hjem. Der havde ikke være lang tid til, at planlægge håndfæstningen, men solen skinnede gennem bladene og der var blomster op langs den sti, der førte op til den lidt vindtørre heks fra Shacklebolt-siden, som stod for selve ritualet. Hun stod i lavmælt, knirkende samtale med Amal, da Kalliope fik sit første rigtige blik på sceneriet, fyldt med deres gæster. Hun strammede instinktivt sit greb om sin fars arm og hans mundvige sitrede kortvarigt, før en udpræget neutral mine var tilbage i hans ansigt.
Han førte hende helt op til heksen og Amal, før han så sin fremtidige svigersøn i øjnene, kneb øjnene let sammen og gav et enkelt, anerkendende nik. Så satte han sig og efterlod Kallie helt alene i sin lyseblå kjole overfor hvad der pludselig ikke virkede som særlig få mennesker. Temmelig mange, faktisk. Og Amal. Hendes hjerte hamrede.
Folk er fra nu velkomne til, at poste tråde, der foregår til brylluppet, hvis de er inviterede, selvfølgelig. Festen efter ceremonien foregår i lysningen på billedet der er linket til ovenfor og inkluderer lidt drikkevarer, en tale eller to, lidt sang, og måske en dans eller to rundt omkring i lysningen. Intet vildt eller voldsomt. Efter fejringen tager de unge og ungdommelige videre til beltane i Hogsmeade. Kom frisk.
Post by Amal Khalid Shafiq on Apr 29, 2016 19:27:59 GMT
Dagen var kommet, og Amal var steget ud af sengen den morgen med en uudgrundelig ro. En ro, der vedblev helt op indtil det sekund, hvor hans lysende klare øjne faldt på Kalliope. Ved synet af hende døde hans lavmælte stemme dog øjeblikkeligt ud midt i en ufærdig sætning, og heksen der skulle vie dem, syntes at være forstående overfor hans uhøflighed. Alle nerverne, der havde ladet vente på sig, ramte ham på én gang med fuld styrke. Hans læber skiltes svagt i forundring, som han måbede diskret over sin – snart – underskønne hustru.
Selv var han iført formelle klæder i dybblå og mørke nuancer, der smøg sig omkring hans ranke skikkelse. Et par gange måtte han glippe med øjnene imens han betragtede Kalliope blive ført op mod ham af hendes fader. For hvert skridt hun tog, syntes han at miste pusten. Indrømmeligt havde han ikke øje for Natas Shacklebolt; ikke før manden nåede op for at give datteren væk, og Amals blik snappede væk fra det betagende syn, som Kallie udgjorde, for at se Shacklebolt familieoverhovedet i øjnene.
Han sank en klump, og gengældte taknemligt med et umærkeligt lille nik, den anden mands gestus. Der var for mange ting, der fortjente hans opmærksomhed. Natas Shacklebolt, der havde gjort et absolut frygtindgydende indtryk, samt resten af Shacklebolt folkene, side om side med hans udspredte Shafiq slægtninge – men i sidste ende kunne enhver se på lang afstand, at Kalliope var den eneste, der fik del i hans opmærksomhed. Resten var intet mere end summende baggrundsstøj.
Amal turde knap se direkte på hende, sitrende med indestængt spænding og nervøsitet. Da han løftede blikket, var det med ansigtsmimik så udtryksfuld, at det næsten var smertefuldt. Uden at ligge skjul på det, tog han en styrkende dyb indånding, før han drejede omkring; med ryggen mod deres familie og venner, fronten mod den tørre Shacklebolt heks – og side om side med Kalliope.
Post by Kalliope Shafiq on Apr 29, 2016 19:42:28 GMT
Ikke så meget som et enkelt pip forlod Kalliope, da først hendes blik faldt på Amal. Det flakkede over hans mørke klæder og det lettere rodede hår, der tydede på, at han havde kørt fingrene igennem det. Hendes mundvige sitrede svagt ved tanken, men det blev aldrig rigtig til et smil. Hun vendte sig om imod sin slægtning med kriblen i hele mellemgulvet og lyttede til hendes ord om håndfæstningens hellighed, gudernes velsignelse og betydningen af Beltanefestlighederne for unge par.
Alt imens skævede hun blot en enkelt gang til Amal. Der gik dog ikke længe, før heksen bød dem, at samle deres hænder. Hendes egen rystede lidt, som hun tog hans og løftede blikket til hans lyse øjne. Spøgelset af et smil var på hendes læber, imens deres to hænder blev bundet sammen med farverige, flettede bånd og knuderne strammet en smule. En nervøs latter forlod hende, da en knirkende stemme bemærkede, at hun altid strammede båndet lidt ekstra, når det var en af hendes egne niecer det drejede sig om. Så måtte hun jo sikre sig helt, at manden blev hængende.
"Jeg tror ikke du bliver nødt til, at være nervøs for det, tante," bemærkede hun dæmpet, uden at slippe Amal med blikket.
Post by Amal Khalid Shafiq on Apr 29, 2016 20:07:40 GMT
Amal så på og lyttede til heksens ord, men hans opmærksomhed lå skævt, hele tiden fokuseret på den lave kvindeskikkelse stående ved hans side. Da tiden kom til at binde bånd, måtte han modstå trangen til at tørre sine svagt svedige håndflader af i sine klæder, før deres hænder og øjne simultant mødtes. Instinktivt vidste han, at alles øjne var rettet op mod dem, og han tillod sig at baske sig i opmærksomheden med boblende stolthed. Forholdet til Kallie, der indtil nu kun havde været for deres egne øjne, blev nu blotlagt for alle andre ligeså.
En overrasket hæs latter arbejdede sig op gennem hans hals, før han kvalte den med et ansigtsudtryk, der var lige dele smørret og nervøst. De lyse øjne flakkede ned mod deres sammenbundne hænder, og dernæst gled blikket opad igen, indtil han mødte de velkendte øjne idet hun ytrede dæmpede ord.
Hans tilknyttende kommentar fulgte hendes. ”Jeg løber ingen steder,” forsikrede han tanten i et lavmælt stemmeleje, mens han aldrig veg fra Kallies blik. Som for at understrege sine ord, fandt han et mere fast tag i hendes feminine hænder. ”Det er for sent at slippe af med mig nu.” Det var uklart, om tilføjelsen blev rettet mod den smukke Shacklebolt kvinde – Shacklebolt Shafiq – stående overfor ham, eller om den var møntet til hendes tante. Uanset emmede hans ord af varme.
Post by Kalliope Shafiq on Apr 29, 2016 20:15:15 GMT
Med sin ene hånd fast bundet til Amals - og en fjern tanke om, at han var varm - trak Kallie på smilebåndet, imens en latter gik igennem gæsterne over tantens morsomhed. De næste ord var dog alt for lavmælte til, at andre end grandtanten kunne høre noget. De fik den unge heks' mellemgulv til at danse lidt og hun nikkede svagt, som hun gav hans hånd et klem.
Det var for sent. En velsignelse senere kom der små glimt ud af den ældre heks' tryllestav og de blev flere, indtil det var lidt som om hele lysningen gnistrede. Kallie havde været til andre håndfæstninger, men det var ikke helt det samme, når det var en selv. Hun sank en klump og så stadig op på Amal, da en knirkende stemme bemærkede, at det vist var på tide, at han fik lov til, at kysse hende, den stakkels mand.
Post by Amal Khalid Shafiq on Apr 30, 2016 18:13:13 GMT
Det var ærligt talt en surrealistisk følelse. Bundet til Kalliope, både bogstaveligt talt og i overført betydning, så han nærmest forundret ud over den smertefrie og hurtige proces det var, at love resten af sit liv væk. Hjertet bankede stadig heftigt i hans brystkasse, men han lignede samtidig absolut en mand i sit rette element. Det, at se Kalliope og hendes familie i de omgivelser, hvori han selv var vokset op som en lille knægt, med alle hans drømme og håb for fremtiden, rørte ham dybt.
Et utvetydigt og distinkt smil brød endelig frem, ude af stand til at holde det tilbage længere. Shacklebolt heksen behøvede ikke gentage sig selv, da Amal straks rakte op for at lægge sin frie hånd omkring nakkens runding og bøjede sig langsomt ned over sin kvinde. I familie og venners påsyn trykkede han dvælende sine læber mod hendes i et børnevenligt kys. Fjernt registrerede han lyden af en Shafiq fætters pift, og den efterfølgende reprimande fra en irettesættende forælder, som den unge mand modtog over hans uvornhed. Vant til fætrenes løjer – noget, som Amal selv plejede at deltage lystigt i – ignorerede han det bravt.
I første omgang trak han blot sit ansigt få centimeter væk fra hendes, og drog en dyb indånding for at samle modet til at vende sig mod venner og familie – nu som en gift mand. Desuden også en entydigt stolt mand.
Post by Kalliope Shafiq on Apr 30, 2016 22:02:17 GMT
Der lå en tør bemærkning på Kallies læber om, at Amal vist ikke var særlig stakkels, men den døde ud, som han bøjede sig ned imod hende og hun selv, instinktivt, løftede sig lidt på tæer. Højdeforskellen blev absolut bemærket af den muntre tilskuerskare, men bruden var exceptionelt ligeglad i de flygtige øjeblikke, hvor der kun var dem. Så sank hun langsomt ned på flad fod igen, sendte ham et svagt smil og vendte sig imod gæsterne med en summen i mellemgulvet.
Kalliope Shafiq, ville folk kalde hende nu. En mystisk lille forandring. Hun klemte en smule om Amals fingre og lo nervøst, som folk kom op til dem, ønskede tillykke og festlighedernes mere uformelle traditioner blev skudt i gang.
Heldigvis skulle hun ikke forblive bundet sammen med Amal hele dagen. Det ene bånd forblev dog om hendes arm som det andet gjorde om hans og hun pillede stadig ved det, som hun fandt sig selv med et fyldt bæger, siddende lidt for sig selv i en solstråle, en smule beruset, imens hun samlede energi til resten af dagen.
Post by Amal Khalid Shafiq on May 1, 2016 14:02:52 GMT
Det var en stund senere, da Amal fandt sit blik vandrende omkring, indtil det faldt på Kalliope. Med en fjern undskyldning brød han løs af den lille klynge af Shafiq fætre og kusiner, og viftede deres kække kommentarer til side, imens han trådte bort. Hans kindmuskulatur føltes næsten allerede øm af de brede smil, som alle lykønskningerne havde forårsaget, og mens han diskret trådte udenom deres gæster, krusede et smil frem på ny. Det var dog ét, der mest af alt sås i de lysende klare øjne, fremfor på hans læber.
Specielt beruset var han ikke endnu; han havde knap bemærket det, når han havde haft et bæger i hånden, for optaget af – det hele. Helt sober syntes han dog ikke, men det kunne diskuteres om det skyldes alkohol eller blot det faktum at det var hans bryllupsdag, Beltane oveni det, og hans hustru var så absolut smuk, at det tog vejret fra ham. Okay, han havde måske fået et par bægre indenbords.
”Her er vi.” Konstateringen kom ud af det blå, idet han slog sig ned ved Kalliopes side og hans hånd krøb ned langs hendes underarm indtil han kunne flette fingrene ind mellem hendes, og båndene på deres arme løbe langs hinanden. Det næste han ytrede var i et let tonefald, men dæmpet, og han lænede sig ind for at mumle ordene i hendes øre, så de nært siddende gamle familievenner ikke overhørte ham. ”Jeg har altid undret mig over, om man kunne bruge de bånd til noget praktisk.” De blå øjne flakkede ned mod deres samlede hænder og arme. ”Og så fik jeg en idé. Er du nogensinde blevet bundet før?” Tonefaldet var nærmest høfligt, men Kallie burde efterhånden kunne vide bedre, og se direkte igennem hans tilsyneladende uskyldige nysgerrighed.
Let rømmede han sig og rettede sig en smule op igen, før han løsrev sit blik for at lade det glide tænksomt rundt på gæsterne. Selv med kort varsel og kun de nærmest indbudt som gæst, syntes der at være fuld af mennesker i lysningen. Sollys kastede mønstre, og et grønt skær var gennemgående, som bladene formede bevægende skygger. Noget, der kunne minde om et lykkeligt tilpas suk gled over Amals læber, og hans tanker havde allerede bevæget sig videre fra bryllupsnatten. ”Jeg er en ufattelig glad mand i dag.” Han gøs svagt. ”Og du? Er du glad, Kallie?”
Post by Kalliope Shafiq on May 1, 2016 18:07:59 GMT
Kalliope havde set Amal. Hendes opmærksomhed var trods alt tilpas tilstedeværende og fokuseret i dag og hun vidste stort set hele tiden præcis hvor han befandt sig. Hun havde intet behov for konstant, at være op og ned af ham, men hun var yderst bevidst om ham og smilede instinktivt en anelse, som hans hånd gled ind i hendes. Hovedet drejede sig lidt og hun så på ham, som han talte. Smilet stivnede lidt på hendes læber over hans dæmpede spørgsmål og hun stirrede stadig på ham, som han selv så rundt på gæsterne og hun var stadig i gang med, at formulere et svar mentalt, da han afbrød hendes tankerække igen.
Brynene røg en smule op, før hun himlede med øjnene og gav hans hånd et let klem. "Ja, din idiot," mumlede hun, som et lettere ustoppeligt smil trak i hendes mundvige og spredte sig til de grønne øjne. "Og i øvrigt for beruset til, at tale om hvad vores bånd kan bruges til." Hun tog en dyb indånding og lænede sig lidt ind imod ham, før hun løftede deres samlede hænder og plantede et kys på hans håndryg. "Jeg er glad," bemærkede hun, ikke for første gang den dag. "Og din."
Post by Amal Khalid Shafiq on May 1, 2016 19:43:21 GMT
De mørke bryn røg underholdt i vejret, da han skævede til hende med en underfundig mine. Det var stadig en igangværende proces; den med at lære hinanden at kende, og han nød det. Sugede alting til sig, som hun bød ham, og forsøgte at katalogisere det på samme måde som han gjorde det med alverdens eliksiringredienser. Kalliope ville dog nok være en anelse sværere at greje og uforudsigelig i forhold til simpel bezoar eller dittany.
Han betragtede hende kysse sin håndryg med et fjoget smil, og trak dernæst hånden ud af hendes, men kun for at lade sin arm glide omkring hendes smalle skuldre og læne overkroppen ind mod hendes. Han svarede ikke med det samme, men hans stilhed var svævende, hans tanker larmende. De næste ord var velovervejede, til trods for at han prøvede at rasle dem af på nonchalant vis. ”Lov mig, at du siger til, hvis du en dag vågner op og ikke længere er glad.” Med mig. Hastigt pressede han et kys i hendes pande, og undgik derfor at se hende i øjnene – og derved også at de ladede ord virkede tyngende på den ellers så lystige stemning. Det var ikke noget, som hun behøvede at svare på, så han ventede ikke på nogen respons.
Sekundet senere rømmede han sig, som for at ryste de dunkle bekymringer af sig. Dette var en glædes dag, så han rettede sin fokus tilbage på det glædelige: nuet. ”Jeg tror aldrig, at jeg bliver træt af at høre det sagt højt.” Den hånd, der ikke holdt om hendes skulder, rakte op for at stryge hende over håret. ”Min.” Amal var betaget og besmittet, det var tydeligt for enhver med øjne i hovedet. Det kriblede i ham, en sær blanding af sugen i mellemgulvet og forventning. ”Vi kan tale om bindeteknikker senere. Hver ting til sin tid.” Som påmindelse strøg hans fingerspidser let henover båndet på hendes arm med et tydeligt drillende udtryk.
Post by Kalliope Shafiq on May 1, 2016 19:59:38 GMT
Kalliope var ikke særlig meget til pussenussen, men det føltes passende, at synke lidt ind til Amal, som han lagde en arm omkring hende. Hun skævede op på ham ved hans ord og mærkede tyngden, selvom hun ikke svarede med andet end en dyb indånding, efter hans læber havde placeret et svagt fugtigt aftryk på hendes pande og en kriblen i hendes mellemgulv. Hendes øjne var halvt lukkede, da han strøg hende over håret og fik et smil frem på de bløde læber igen.
Hun fnøs dæmpet over hans konstatering, men smilet gik denne gang ikke i sig selv. "Legebarn," bemærkede hun dæmpet, før hun løftede hovedet lidt og trykkede et kys mod hans kind, før hun mumlede i hans øre: "Jeg vil hellere tage dig med ud i skoven, når bålet er brændt ud, og fejre beltane. Det er vist på tide, at din hustru viser dig lidt omsorg."
Post by Amal Khalid Shafiq on May 2, 2016 15:14:18 GMT
”Jamen dog, fru Shafiq,” kom det adstadigt fra ham med et voksende privat smil. Han klarede halsen og drejede ansigtet øjeblikket derefter, så han kunne fange hendes læber med sine. Ugenert kyssede han hende langsomt, jagtede de sure undertone af vin væk med sin tungespids. Da han brød væk, var det ikke langt.
En sidste gang strøg han fingerspidserne nedover hendes arm, før han trak hånden til sig med en vidende mine. ”Jeg ved snart ikke hvor jeg skal begynde,” mumlede han imens blikket flakkede ned over hende. ”Om jeg skal starte med at begræde hvor lang tid det fandens bål altid står i flammer, før det endelig er udbrændt, og den egentlige fejring kan gå i gang. Eller om jeg skal hænge mig ved, at jeg har været heldig at få mig så omsorgsfuld en hustru.” Flygtigt fugtede han sine læber og rystede svagt på hovedet.
Post by Kalliope Shafiq on May 2, 2016 17:08:47 GMT
Kalliope var ikke forberedt på det dvælende kys, der efterlod hendes svagt berusede korpus med en snurren i tæerne og det samme et pænt stykke længere oppe. Hun havde ærlig talt selv svært ved at huske hvorfor hun overhovedet skulle til nogen fest, da han trak sig væk. Man kunne også bare trække ham direkte i kraven til hans - deres - hjem. Hun fik dog lige husket sig selv på grundene, før hun lo dæmpet over hans overvejelse og betragtede ham med et spillende blik.
"Hm," brummede hun tænksomt. "Ingen kan beskylde nogen af os for, at være tålmodige," konstaterede hun, før hun selv fugtede læberne og tyggede lidt ned i den nederste med fortænderne. "Din omsorgsfulde hustru kunne godt overtales til, at stikke af tidligere. Har jeg fortalt dig, at du ser umanerlig godt ud i dag? Du ligner næsten en man kunne finde på, at gifte sig med."
Post by Amal Khalid Shafiq on May 2, 2016 19:15:07 GMT
Hendes konstatering ville have fået et hæst grin til at undslippe ham, hvis ikke det havde været fordi, at han var en tand for koncentreret omkring sit blik, der dvælede ved hendes læber idet hun fugtede dem og bed sammen om underlæben. De efterfølgende ord distraherede ham – heldigvis, kunne man bemærke – fra den syndige tankespiral han var blevet fristet til at starte. Hver en fiber i hans krop var smerteligt agtpågivende over hvilken effekt hun havde på ham, selv når hun ikke altid var opmærksom på det.
Selvtilfreds smilede han. ”Næsten?” Let skød han et bryn i vejret, men kunne ikke tørre smilet væk. Roligt placerede han en hånd på hendes lår, og lod den tungt hvile der som en påmindelse. ”Mh, er det virkelig nødvendigt, at du er så forbandet fristende?” Svagt klemte han sin hånd omkring hendes lår, og imens sukkede han diskret for sig selv. ”Du ender mig at gøre mig komplet skør i hovedet, kvinde,” brummede han advarende.
Post by Kalliope Shafiq on May 2, 2016 19:34:29 GMT
Kallies tanker var uvægerlig blevet temmelig beskidte. Det gjorde de ganske ofte i Amals selskab - indrømmet. Hvis ellers hun turde lade tanken strejfe sig ville hun kunne konstatere for sig selv, at det vist var meget normalt, når man var snotforelsket. Den slags selvindsigt var der dog et lille stykke til efter han havde gjort det ret tydeligt, at han absolut ikke var klar til det ord. Begær var også væsentligt mindre skræmmende at føle. Og føle det, det gjorde hun absolut, som han lagde en hånd på hendes lår.
Hun tog en dyb indånding og smilede lidt. Blikket flakkede kort ned, før hun løftede det til hans lyse øjne igen med et næsten uskyldigt udtryk i ansigtet. "Er jeg fristende?" Hun vædede læberne endnu engang, tilsyneladende tilfældigt. "Hm. Ja, gad vide hvordan det dog føles." Hendes mundvige sitrede afslørende. "Fingrene væk, Shafiq. Der er børn til stede."