Velkommen til Toilandtrouble, et rollespil sat i året 1361 og centreret omkring J.K. Rowlings magiske verden. Vi er vilde med at du er her og håber du har lyst til at slå dig ned hos os!
Hvad med at starte med at præsentere dig i chatten længere nede i sidebaren? Du finder den lige under boxen med admins navne og skal bare trykke på ordet c-box - så dukker den frem!
Mere nyt om det gyldne lyn, som Bowman Wright opfandt i januar!
Alexander Isaac Wildsmith
Syttenårig, sprudlende og dødsensærlig dragetæmmer-datter og halvblodsheks. Hun er på Gryffindor og spilles af Tonic. Du kan læse mere om hende lige her!
Vil du være med til at lave spotlight?
Tusind, tusind tak til taut og Gwen for kodning, billeder og ikoner og til Vic fra Caution for at lege med Gwens banner.
Post by Amal Khalid Shafiq on May 4, 2016 22:08:23 GMT
Der var næsten noget komisk over deres overraskende usikre forsigtighed, der kom efter at de netop havde været umådeligt tætte og ublufærdige i den skov til fejringen af beltane. I skoven havde verden snurret, men nu syntes den at være kommet til et pludseligt stop, og de stod nu og så morgendagen i øjnene; gifte og samlevende. Det fik Amals hjerte til at banke endnu hurtigere, om muligt, end det havde gjort i skoven.
En svag nikken var hans respons til hendes ord, som han dog betvivlede let. Han havde aldrig forventet, at hun blot ville dumpe ind af døren og føle sig tilpas med at kalde dette hus for hendes hjem så snart båndet var bundet og løftet afgivet. Alligevel smilede han opmuntrende ved hendes ord og blinkede bekræftende med de klare øjne. Påmindelsen var nok til at få øjnene til at stråle dæmpet, og han sukkede, nærmest lettet. ”Ja. Ufattelig meget,” forsikrede han hende varmhjertet med blikket flakkende mellem hendes øjne og mave.
Forsigtigt pressede han en varm håndflade mod den nederste del af hendes mave, og tog en rystende dyb indånding. De skulle være forældre. ”Men jeg er også skrækslagen,” indrømmede han lavmælt, men uden at vige fra hendes øjne. ”Skrækslagen, og ovenud lykkelig.”
Post by Kalliope Shafiq on May 4, 2016 22:32:32 GMT
De fyldige læber blev skilt i et smil, der kortvarigt afslørede hendes tænder og under hans hånd trak hendes mellemgulv sig lidt sammen i fryd over hans åbenlyse glæde. Indrømmelsen gjorde ikke rigtig noget for, at ændre på den følelse og med ét strakte hun sig på tæer, lukkede fingrene om hans nakke og trak ham til sig i et insisterende kys.
Det var ikke videre sensuelt - trods hendes halvt- og hans helnøgne tilstand. Til gengæld var det varmt og hun sank ned på flad fod med en kildren i tæerne og et tilfreds smil på læberne.
"Er det nu jeg skal have den rundvisning du aldrig rigtig har givet mig eller foretrækker du, at være påklædt til det?" Hendes blik gled ugenert ned over ham. Han var en flot mand, ingen tvivl om det. Det var ikke så meget tid hun reelt havde haft til, at betragte hans totalt blottede fysik.
Post by Amal Khalid Shafiq on May 7, 2016 18:48:04 GMT
Der hørtes ingen protester fra Amal, som han lod sig trække ned til hendes bløde læber. Hans arme gled omkring hende, smøg sig tæt om overkroppen og holdt kærligt fast, som havde han aldrig tænkt sig at give slip igen. Efter at have kysset hende dybt og inderligt, løsnedes hans arme sig dog, og han slap hende. Om end kun for at lade hænderne hvile på hendes hofter, som faldt det ham slet ikke ind, at han ikke nødvendigvis behøvede den konstante berøring.
Det ugenerte blik syntes at more ham, som han demonstrativt skød et bryn i vejret. I sidste ende smilede han dog blot, og svarede med en let hovedrysten. ”Hvad damen ønsker, det skal hun få.” Hans hænder forlod deres behageligt beroligende hvileplads på hans kvindes hofter, og fingerspidserne strøg let henover underkjolens transparente stof som han slap berøringen. ”Men jeg må hellere tage mine forholdsregler, så der ikke opstår – hm - distraktioner.” Med disse ord smilede han skævt, fra øre til øre, før han trådte bagud og viklede et uldent tæppe omkring hans hofter.
Som han førte hende gennem huset og præsenterede hende for rum efter rum, fyldtes hans bryst med en forventningsfuld spænding. Da de nåede det sidste rum i huset, var det køkkenet, der lå lidt af veje. Med dette slog Amal let ud med armene. ”Det var det,” konstaterede han endelig med en vis finale i stemmen. Underfundigt betragtede hende med et afsøgende blik i de lysende klare øjne.
Post by Kalliope Shafiq on May 7, 2016 18:58:47 GMT
Det var intet særligt. En etage, et par rum. Men det var et rigtigt lille hjem; noget hun ikke for alvor havde hæftet sig ved før nu. Nu, hvor det også var hendes. Hendes blik gled over det lille ildsted med stativet til gryden og det trak i hendes mundvige ved tanken om, at de på en eller anden måde skulle have en hverdag til, at fungere. Et held, at hun kunne spise de fleste måltider i Wales og han på Hogwarts.
"Det var det," gentog hun ham tænksomt, før hun fangede hans hånd og gav den et let klem. Hun trådte ind foran ham med et nysgerrigt glimt i øjnene. "Hvor tit spiser du her egentlig? Hogwarts har jo alle måltider..."
Post by Amal Khalid Shafiq on May 7, 2016 19:21:46 GMT
Uden at tænker videre over det, flettede han deres fingre sammen og førte flygtigt deres hænder op til sine læber for at presse er fraværende kys mod hendes håndryg, før han brummede tænksomt. ”Så godt som aldrig,” kendegav han efter kort tænketid, hvori han ikke formåede at komme op med den sidste gang, han havde brugt køkkenet til andet end at lave te i.
Han greb hendes anden hånd, sendte hende et lille smil, og bakkede dernæst langsomt ud af køkkenet i retning af soveværelset igen, imens han fortsatte med at tale. ”Jeg tilbringer indrømmeligt ikke mange af mine vågne timer her. Det har været mere bekvemt bare at blive på Hogwarts.” Han holdt en lille pause imens han manøvrede sig bagud i et roligt tempo med Kalliope på træk.
”Jeg regner ikke med, at du pludselig er kommet på den idé, at du vil stå i dit ansigtssved og forberede måltider til din husbond hver dag?” Der var noget umiskendelig drilsk i hans toneleje og det gavtyve glimt i hans blå øjne. ”Så jeg vil fortsat spise mine måltider på Hogwarts. Men måske jeg vil føle mig mere tilbøjelig til at tage hjem og sove fremover.” Som for at understrege netop disse ord, brød han kontakten med hendes øjne, og lod blikket vandre beundrende nedover den feminine skikkelse.
Post by Kalliope Shafiq on May 7, 2016 19:30:00 GMT
Et øjeblik bød Kalliope på en anelse modstand imod, at blive trukket med ud, at køkkenet, men det varede netop kun dét; et lille øjeblik. Så fortsatte hun frem med ham, smilende skævt. Et underholdt fnys var den første reaktion på hans spørgsmål, før hendes ene bryn røg en smule op. "Hm," brummede hun tænksomt, som hun rankede ryggen en anelse under hans blik.
"Så vidt jeg husker, er det heller ikke meget af seng du har på kontoret," bemærkede hun, en anelse drævende. "Ikke, at jeg ville blive overrasket over, at du sov hen over skrivebordet." Hun smilede skævt. "Men det er ikke nær så komfortabelt som, at komme hjem til din hustru... Som i øvrigt aldrig kommer til, at lave mad til dig."
Post by Amal Khalid Shafiq on May 7, 2016 19:48:39 GMT
Skyggen af en panderynke viste sig flygtigt, før den glattedes ud og Amal sukkede – stadigvæk med en upåklagelig glød af uhindret glæde bagved hver en bevægelse, hvert et træk. ”Og det skal jeg vist prise mig lykkelig for. Jeg synes, at have hørt madlavning ikke er dit speciale.” Han mindedes svagt hvad hun havde fortalte ham tidligere, om end hendes evner som kok var kommet nederst i prioriteringslisten af småting han indprintede sig i sin hukommelse.
Han tog hvert et baglæns skridt med ophøjet ro. ”Måske du kunne udvide min horisont lidt i stedet. Bogstaveligt talt. Jeg ville elske at lytte til hvad end du har at sige om dét, der er dit speciale.” Et par gange glippede han med øjnene, nysgerrighed brændende bag de blå iriser.
Post by Kalliope Shafiq on May 7, 2016 19:55:13 GMT
Kalliope kunne ikke lade være med, at føle, at de var i gang med en pudsig dans, der ledte dem langsomt, men sikkert mod soveværelset. Hans spørgsmål var derfor også en smule overraskende, men hun lyste alligevel lidt op i et smil og nikkede en anelse, som hun gik frem.
"Det ville have været nemmere i skoven," bemærkede hun. "Men jeg skal nu nok finde en måde, at se på stjernerne herfra. Ellers kommer jeg jo aldrig hjem til dig." Hun tog en dyb indånding. "Vi kortlægger himlen. Man kan forudsige visse større hændelser på jorden, hvis man ved hvad man skal se efter. Det er en svær kunst og for det meste kan vi kun sige noget om hvad der sker så langt væk, at vi ikke kan forestille os det..."
Post by Amal Khalid Shafiq on May 7, 2016 20:16:27 GMT
Det trak momentant misfornøjet i den ene mundvig over hendes konstatering om besværet med at se stjernehimlen. Men ingenting syntes at kunne vægte Amal ned på dette tidspunkt, og gløden døde aldrig ud i hans øjne. Den syntes derimod blot at blive tydeligere og mere kraftfuld, som de to for første gang til aften kunne bevæge sig frit og tale ligeså frit siden morgenstunden uden at skulle bekymre sig om andre end blot hinanden.
Med hovedet vippet let på sned i interesse lyttede han til hendes forklarende ord. Det var hans erfaring, at folk fik en umådelig tiltrækningskraft, når de talte om deres lidenskab og passionen lyste igennem. Hurtigt klemte han hendes hænder med et lille nik. ”Det må du forklare til mig i større detaljer.” Der indfandt sig kun en kort pause idet de trådte ind i soveværelset, før han tilføjede med eftertryk: ”På et tidspunkt, hvor jeg er mindre tilbøjelig til at rive kjolen af dig.”
Langsommeligt gjorde han holdt, og trak hende tæt indtil han syntes tilfreds med din minimale afstand mellem deres kroppe. Hans hænder slap hende for at gøre hurtig proces af tæppet viklet omkring hans hofter, der lydløst faldt til gulvet.
Post by Kalliope Shafiq on May 7, 2016 20:26:00 GMT
Den ivrige astronom havde nær åbnet munden for, at forklare i større detaljer, da Amal fortsatte og gløden i hendes blik fik en antydning af noget andet. Hun lo en smule åndeløst og hendes fingre krummede sig lidt om hans side, som hun nikkede svagt. "Aftale," svarede hun i en lavmælt brummen. Hun plantede et kys nær hans kraveben, før hendes frie hånd gled ned og gav hans bagdel et velfortjent klem.
"Hvis du ødelægger den, reparerer du den selv," mumlede hun drillende, imens hun løftede blikket til hans lyse øjne. Hendes egne spillede underholdt.
Post by Amal Khalid Shafiq on May 7, 2016 20:54:42 GMT
Som hun indvilligede, voksede smilet sig bredere på Amals smalle læber. Han så ned på hende, som hendes læber pressede et kys mod hans blottede hud, og gav en dyb lyd fra struben af sig ved hendes dristige hånds klem. Med øjenkontakten fæstnede han sig ved hendes blik, som en døende mand klamrede sig til det sidste håb. Bortset fra at denne mand var langt fra død endnu, men derimod pludseligt årvågen til trods for en lang dags strabadser.
”Hm.” Hans fingerspidser strøg sommerfuglelet ned over det fine stof, som kjolen var af. Den vage fornemmelse af kvindekroppen indenunder fik ham til at tygge vedblivende let i sin underlæbe, som det sitrede i ham efter mere. ”Det kunne blive problematisk.” Han fugtede læberne og sank dernæst, med fremtoningen af en tørstende mand.
”Måske du hellere selv måtte gøre det.” Prøvede trak han lidt i kjolen, før han slap den helt, og trådte tilbage for at sætte sig ned på sengekanten. Afskygningen af et antydende smil gjorde sit aftegn på hans ansigtsmimik, som han så op og ned af hende, tålmodigt afventende. ”Tag den af.” Roligt bød han hende ordene, og afsøgte hendes feminine træk for en reaktion.
Post by Kalliope Shafiq on May 7, 2016 21:19:26 GMT
Da Amal slap hende helt og satte sig ned med en ro, som om han ikke lige havde truet med, at rive kjolen af hende, sugede det uventet i Kallies mellemgulv. Hun fugtede sine læber lidt og så ned på ham, før fingrene krummede sig lidt om det tynde, lyseblå stof.
Det var en simpel underkjole. Ingen snører eller knapper holdt sammen på den. Der var kun en vej frem og det var op. Hun hev i skørtet, løftede armene og trak kjolen over hovedet, før hun selv dukkede frem under den. Brystbindet var hurtigt løsnet og begge dele havnede på gulvet, før hun trådte frem til Amal og skubbede lidt til hans knæ med sit eget, imens hendes spillende blik fandt hans. "Nyder du synet?"
Post by Amal Khalid Shafiq on May 7, 2016 21:53:07 GMT
Det var med stor intention at de opmærksomme øjne fulgte hver og en af hendes bevægelser, alt imens han selv sad tilsyneladende afslappet, men umærkeligt stille på sin plads. Tilfredsheden var tydelig at aflæse i hans mimik som han betragtede hendes krop blive blotlagt. Da både underkjole og brystbind var dalet til gulvet, gjorde Amal en diskret synkebevægelse og bed tænderne sammen. Blikket fulgte hypnotiseret hendes bløde kurver og indbydende former, der udgjorde hendes tillokkende skikkelse.
Ved hendes ord, snappede de blå øjne op mod hendes med flammende intensitet, og han lod nærmest automatisk sine knæ give vej til hendes. ”Meget.” Han tog hørligt en dyb indånding og tillod ikke sig selv andet end synet endnu for en kort stund. ”Men ikke nær lige så meget, som jeg vil nyde følelsen,” med disse ord dalede hans nyfigne blik hentydende nedover den blottede kvindekrop. Med tilbageholdende ro lænede han sig fremover for at trykke et dvælende kys mod hendes bløde maveskind, mens hjertet bankede insisterende hårdt i hans brystkasse, og pumpede blodet rundt i hans krop med en hast der fik det til at suse for han ører.
Post by Kalliope Shafiq on May 7, 2016 22:07:29 GMT
Mindre end to måneder henne med barn, var der endnu ikke meget, at se. Kallie var ikke åleslank i forvejen og selvom der definitivt var en lille forskel at se for hende selv, så var det så lidt, at ingen kunne se det, når hun var fuldt påklædt. Som hun stod der, foran Amal, lagde hun dog mærke til alle de små forandringer. Den svage ømhed i hendes bryster, nu hvor de var ude af bindet. Hun klarede halsen og indså, at hun havde været i sine egne tanker fra det øjeblik han kyssede hendes maveskind. Hendes ene hånd gled kærtegnende over hans hår og hun fugtede læberne.
"Så... Du sagde noget om de her," bemærkede hun, som hun holdt sin anden hånd frem. Den bar stadig, som hans, båndene fra deres håndfæstning. Spørgsmålet blev fremsat næsten uskyldigt, men hendes hjerte hamrede og varmen i hendes kinder afslørede hende næsten lige så meget som det svagt flakkende blik. Hun var absolut nervøs.
Post by Amal Khalid Shafiq on May 8, 2016 9:54:32 GMT
For Amals øjne var der ingen ændringer at se på hendes krop endnu, men visheden om det var nok til at få varme følelser til at blomstre. Han så op på hendes ansigt, lettere spørgende, og sad i stilhed indtil hun klarede halsen og et lille smil tonede frem på hans læber igen.
Den spørgende bemærkning fik ham til langsomt at rette sig op med en nyfunden interesse i blikket. Roligt hævede han let de mørke bryn og så fra hendes fremstrakte arm til hendes ansigt, og tilbage igen. Det var ikke så meget selve forslaget, men nærmere hendes reaktion, der fik ham til at se så årvågen ud. ”Det gjorde jeg vist,” medgav han besindigt.
Han løftede sin hånd til hendes for at lade fingerspidserne glide prøvende henover det fine bånd, der omsluttede hendes delikate håndled, og fulgte bevægelsen med sit kalkulerende blik. Som skulle han først overveje det. Mange sekunder gik der dog ikke, før han så ind i hendes fængende øjne igen. ”Jeg kan komme i tanke om et par ting, som vi kunne bruge de bånd til. Hvis du giver mig lov.” Han bekæmpede det vidende smil, der truede med at bryde løs på hans læber ved tanken.