Velkommen til Toilandtrouble, et rollespil sat i året 1361 og centreret omkring J.K. Rowlings magiske verden. Vi er vilde med at du er her og håber du har lyst til at slå dig ned hos os!
Hvad med at starte med at præsentere dig i chatten længere nede i sidebaren? Du finder den lige under boxen med admins navne og skal bare trykke på ordet c-box - så dukker den frem!
Mere nyt om det gyldne lyn, som Bowman Wright opfandt i januar!
Alexander Isaac Wildsmith
Syttenårig, sprudlende og dødsensærlig dragetæmmer-datter og halvblodsheks. Hun er på Gryffindor og spilles af Tonic. Du kan læse mere om hende lige her!
Vil du være med til at lave spotlight?
Tusind, tusind tak til taut og Gwen for kodning, billeder og ikoner og til Vic fra Caution for at lege med Gwens banner.
Post by Amal Khalid Shafiq on May 2, 2016 20:34:12 GMT
Hun vidste præcis hvad det var, hun gjorde. Og han vidste, at hun vidste det. Det resulterede i et dæmpet, frustreret udbrud idet han slap hendes lår med sitrende fingerspidser. ”Det er absolut urimeligt at kræve, at jeg skal holde fingrene for mig selv, når du ser sådan ud,” brummede han lavmælt og brysk, med et mørkt blik ragende op og ned af hende.
De lyse øjne havde svært ved at abstrahere fra Kalliopes, men han fik til sidst løsrevet dem for et kort moment, hvori han syntes nærmest at snappe efter vejret. Han havde mest af alt lyst til at barrikadere sig sammen med hende bag lukkede døre, og ikke komme ud før de var på randen af sult. Og det var sigende, når det kom til Amal, der ellers syntes at befinde sig bedst omgivet af alverdens mennesker. Men han lod sig endnu ikke dvæle ved, hvad det betød. Han havde sagt, at han en dag ville vågne op og elske hende, men han havde ikke indset, at den dag måske ville komme meget tidligere, end han havde troet.
”Merlin, jeg har brug for en distraktion,” mumlede han, halvt for sig selv, idet han desperat så op fra hendes dragende øjne. Kalkuleret rejste han sig op og rankede sig, samlede med påtaget ro sine hænder bag ryggen og skævede ned til hende, for rastløs til at sidde med hænderne i skødet, side om side med sin hustru.
Post by Kalliope Shafiq on May 2, 2016 20:44:30 GMT
Kalliope smilede lettere smørret, men kom ikke på benene, da Amal gjorde. Hun var lidt rundtosset og endte i stedet med, at falde i snak med en ældre grandonkel af en slags. Der var mange mennesker at hilse på. En god del faldt dog fra, som festen fortsatte videre til beltane i Hogsmeade. Det vat primært de unge, som tog med.
Det passede Kallie udmærket. Hun var ikke voldsomt fuld, men hun var alligevel beruset nok til, at det føltes passende, at gå op til Amal i samtale med en eller anden bekendt og ganske diskret placere sin ene hånd på hans pæne bagdel, før hun gav selvsamme et klem. Hans bekendte kunne jo kun se det nydelige smil hun sendte ham. "Jeg tror ikke vi er blevet præsenteret," bemærkede hun nysgerrigt uden, at have fjernet sin hånd fra sin nye mand endnu.
Post by Amal Khalid Shafiq on May 2, 2016 21:18:17 GMT
Beltane festlighederne skulle vise sig at være en sand fornøjelse. Dette år var ikke ligesom de andre; i år var han en gift mand, og næste år ville han tilmed også være far. Men i stedet for at dvæle ved fortiden og fremtiden, nød han den lune maj aften med dens lovende løfter om glædelig sommervarme, og trissede rundt i en lykkerus af gæret øl. Overvældende bedugget kunne man dog ikke kalde ham, da han syntes at have opbygget en god tolerance på det sidste, og desuden brugte for meget tid på snak til at kunne kigge alt for dybt i sit bæger.
Netop som han havde løftet sit bæger til læberne og lyttede til sin gamle bekendtes fortælling, ænsede han Kalliope nærme sig. Hendes kærlige hilsen kom bag på ham i sådan en grad, at han nær havde spruttet sin mundfuld øl ud i hovedet på sin gamle ven. I stedet formåede han med nød og næppe at synke den gærede væske, før han måtte hoste halvkvalt og tog sig til brystet. Et grin kæmpede sig vej op fra hans hals, selvom han prøvede at undertrykke det. De lyseblå øjne skinnede.
Det tog ham ikke mange sekunder at finde mælet igen. ”Dette er John. Vi studerede sammen for mange år siden.” Han gjorde et lille nik, og smøg dernæst en arm tæt omkring sin kvinde, idet han skævede ned til hende. ”Og dette er min kære hustru, som jeg fortalte dig om tidligere,” adresserede han til sin gamle ven, men med blikket rettet mod Kallie. ”John, Kalliope. Kalliope, John.”
Som den høflige herre han var, lykønskede John det nygifte par hjerteligt, men var dernæst hurtig til at undskylde sig lettere fåret. Amal bemærkede knap sin vens pludselige hast, men slog blot let klik med tungen, da han var udenfor hørevidde. ”Kære John blev altid så nervøs i selskab med smukke kvinder.”
Post by Kalliope Shafiq on May 2, 2016 21:26:34 GMT
Kalliope hilste høfligt på Amals ven med et venligt smil og en varm brusen i årene over den måde han helt naturligt lagde en arm omkring hende. Hun havde ikke været ude på, at jage vennen væk, men brokkede sig på den anden side ikke over, at have sin mand for sig selv. Slet ikke med den kompliment han langede ud. Hendes tænder var kort synlige, før hun drejede sig omtrent ethundredeogfirs grader og sneg sig ind i Amals arme, indledende uden et eneste ord.
Det tog dog ikke mange øjeblikke før hun løftede blikket til ham med et nysgerrigt blik. "Synes du jeg er smuk?" Læberne blev presset en smule sammen. Måske virkede det som en billig jagt på komplimenter, men det var ikke så tit hun fik nogen, der gik i lige den retning. Hun fik i højere grad at vide, at hun var lige til at spise. Det var lidt noget andet.
Post by Amal Khalid Shafiq on May 2, 2016 21:47:26 GMT
Uden protester fulgte Amal hendes bevægelser og bød hende velkommen ind i sin favn med et smil, der straks brød frem på hans smalle læber og blev hængende. Da hun så op, hvilede hans blik allerede på hende, og lige så nysgerrig som hun så ud, lige så forundret var hans ansigtsmimik. Forundringen blev dog hurtigt erstattet af et ømt udtryk, og hans hænder fulgte hendes krops kurver idet han hævede dem for at lægge dem på hver side af hendes ansigt.
”Du er så smuk, at det er skræmmende.” Lavmælt kom hans forsikring, som han blidt strøg sine tommelfingre henover hendes kindben. Et par gange glippede han med de lyse øjne, og betragtede hende blot, som var han i gang med at katalogisere et kort over hver fregne strøet udover hendes kinder og de komplekse mønstre af brune og grønlige glimt i hendes fængende iriser. ”For hver dag der går, bliver du smukkere og smukkere.” Smilet var langsomt svundet ind til en umærkelig krusning på hans smalle læber, der bevægede sig med de fortrolige ord, som han ytrede.
Post by Kalliope Shafiq on May 2, 2016 22:00:28 GMT
Farven steg lidt op i hendes kinder og et øjeblik faldt hendes blik næsten forlegent, før hun smilede op til ham. Enhver, der så på dem, ville ikke være i tvivl om, at hun var forelsket til op over begge ører. Selv satte hun ingen ord på det, men strakte sig til gengæld op på tæer, for at trykke sine læber blidt imod Amals. Det var hverken langvarigt eller særlig dybt, men ømheden i hendes blik, da hun strøg sine fingerspidser langs hans kæbelinje, var ikke til at tage fejl af.
"Man skulle blive gift noget oftere," brummede hun, før hun tilføjede, lidt mere dæmpet og kun for hans ører; "eller have et lille uheld oftere, måske bare, hvis det gør den slags."
Hendes mundvige sitrede. "Apropos uheld... Den der ting du skulle vise mig ude i skoven, Professor Shafiq?"
Post by Amal Khalid Shafiq on May 2, 2016 22:33:09 GMT
Det føltes som en umådelig belønning at se farven stige hende til kinderne og det kærkomne smil hun sendte ham, om end Amal endnu var for tykpandet til at indse præcis hvor dybt affektionen løb. For nu fortabte han sig blot i det blide pres af hendes læber imod sine, og tilskrev den snurrende fornemmelse det bæger øl, som han havde efterladt til fordel for at optage sine hænder med Kallie, fremfor at det skulle være den snurrende fornemmelse af forelskelse.
”Ah ja. Skoven.” Et par glip med de mørke øjenvipper, omkransende lysende klare blå øjne. Dernæst faldt hans hænder fra hendes ansigt, og smøg sig omkring hendes talje i stedet. ”Hvordan kunne jeg dog glemme det?” Tonefaldet antydede, at det ikke havde været glemt i så meget som et sekund, og dette blev understøttet af hans efterfølgende skælmske smil. ”Der er ingen tid at spilde, natten bliver kun kortere og kortere.” Med disse ord gengældte han tjeneste fra tidligere ved at lade en hånd slippe ned over hendes bagside, og give hende et lille klap bagi, før han drejede sig halvt om halvt mod de mørke træer, og gjorde et bydende nik med hovedet.
Post by Kalliope Shafiq on May 2, 2016 23:17:37 GMT
En sitrende kuldegysning vandrede hele vejen op af hendes rygrad ved Amals tonefald og hun svejede en ganske lille smule ind imod ham, før en overrumplet, halvmunter lyd forlod hende over hans klap på hendes bagdel. Hun lo dæmpet og hendes ene hånd gled ind i hans. "Bryllupsnat med manér," mumlede hun, næsten for sig selv, inden hun fulgte ham imod træerne, der snart efter omgav dem.
Lyden af festlighederne faldt langsomt i baggrunden og hun spidsede lidt ører. Der lød en knasen under deres fødder, som de trådte på småkviste og blade fra efteråret. Pludselig kunne hun dog også høre en distinkt anderledes lyd af to menneskers fornøjelse og hun standsede op og lagde en finger for læberne med et muntert glimt i blikket. Muntert og lidt nysgerrigt. Hun ville ikke betegne sig selv som en lurer, men da hun fik øje på parret i skovbunden et stykke væk, var hun alligevel svagt fascineret.
Post by Amal Khalid Shafiq on May 2, 2016 23:46:46 GMT
Som de bevægede sig bort fra festlighederne og den mest intense larm gled i baggrunden, blev Amals vandrende hænder mere og mere nysgerrige. Små kærtegn og fingerspidser der strøg i antydende mønstre gav udtryk for hans tankers retning, indtil de momentant blev afbrudt af uforstående spørgsmål, da hun stoppede op og lagde en finger for læberne. Det tog ham dog derefter kun et splitsekund at opfange det samme som hun, og hans instinktive reaktion var at dreje omkring, indtil hans blik kortvarigt fandt Kallies i ly af skovens mørke.
Nærmest afventende blev han stående, splittet imellem at se rundt efter parret eller se på Kalliope. For et øjeblik så han mod parret, der var lykkeligt uvidende om deres tavse tilskuere, og syntes at lyde til at fornøje sig betragteligt. Skovbunden raslede let med småkviste og blade da Amal forsigtigt trådte tæt om bag hende og bøjede sig ned for at kunne hviske i hendes øre, ”Bliver du inspireret, hm?” Der var en kant til hans hæse stemme. ”Personligt mener jeg, at det lader til, at vi to kunne gøre det meget bedre end dem.”
Post by Kalliope Shafiq on May 3, 2016 0:07:29 GMT
Kalliope var en lille smule opslugt af synet - i det mindste en kort stund. Hun havde aldrig rigtig stået og betragtet nogen andre i akten. Set glimt - ja. Hørt - adskillige gange. Selvom der var mørkt i skoven var dette dog anderledes intimt og det føltes absolut forbudt, at stå og se på parret i skovbunden. Hun var et øjeblik så optaget af synet af kvindens knejsende nakke og nydelsesbetonede lyde, at hun knap sansede, at Amal stillede sig bag hende. Ikke før han hviskede i hendes øre og det gibbede svagt i hende. Hun tog en hørlig indånding og smilede skævt, som hun drejede hovedet en anelse mod ham.
"Hun lyder ellers som om hun nyder det en del," hviskede hun ganske lavt tilbage, som hun diskret indfangede hans ene hånd og førte den ned på hendes ene hofte.
Post by Amal Khalid Shafiq on May 3, 2016 0:32:41 GMT
Han syntes ikke at kunne bestemme sig for hvad der virkede mest dragende på hans øjne; parrets nydelsesakt, eller at betragte Kalliope, betragte det. Larmen fra festlighederne i lysningen kunne stadig høres som i en boble langt væk, men den fremmede kvinde var ikke genert af sig med sine gisp, og det fik hårene på Amals arme til at rejse sig idet Kallie hviskende svarede ham.
Man skulle tro, at mørket gav skoven følelsen af at være mere privat. Men tværtimod syntes forårets lette mørke at virke blottende, som ét stort rum, hvori ingen kunne gemme sig. Amal gjorde endnu ingen tilnærmelser til at trække hende videre ind mellem træer og buske, hvor de kunne opnå en illusion af at være private. I stedet krængede han fingrene sammen om kjolens stof, der hvor hun havde ført hans hånd til hvile på hoften. Insisterende trak han hende bagud, ind mod hans krop, imens hans anden hånd nyfigent svævede, ubesluttet om hvordan det skulle fortsætte.
”Nyder du det?” Han drejede sit ansigt så tæt mod hendes, at hans læber strejfede hendes mundvig som han talte. Blufærdig var han ikke, og de klare øjne faldt igen på kvindens vridende krop, der bevægede sig i takt med lyden af deres elskov.
Post by Kalliope Shafiq on May 3, 2016 0:46:40 GMT
Kallies blik blev draget tilbage af synet, så snart hun havde svaret Amal. Hun var ikke klar over præcis hvorfor det fascinerede hende sådan, at se parret vride sig på jorden og høre deres lyde, men da han først spurgte, var hun ikke rigtig i tvivl om svaret. Hendes hjerte slog lidt hurtigere og hun fugtede sine tørre læber, før hun nikkede svagt uden, at se væk.
"Lad os gå," hviskede hun lavt og en smule hæst, uden at røre sig ud af stedet. "Jeg vil have dig."
Og deres tætte kroppe taget i betragtning, var hun heller ikke rigtig i tvivl om, at det sidste var gensidigt. At det så i hendes tilfælde lige i øjeblikke føltes mere som et stærkt, fysisk behov og havde mindre med vilje at gøre var en anden sag.
Post by Amal Khalid Shafiq on May 3, 2016 1:24:02 GMT
Det var ikke ord, som hun skulle ytre mere end én gang. Hans længsel efter hende havde taget små bidder af ham og hans ellers prangende tålmodighed hele dagen, og sågar også i løbet af de sidste to ugers ulidelige ventetid. Noget andet svar end en dyb brummen fik hun heller ikke, idet Amal blot slap en tung udånding før han med et sidste flakkende blik mod parret, hægtede en finger ind under en snøre i hendes kjole og trak hende med sig.
Han endte med at føre hende frem foran sig med en hånd på hendes hofter, dybere ind i skoven og bort fra festlighedernes larm og det elskende pars nydelseslyde. Behøvende små kys blev sjusket presset mod hendes hals og nakke, men uden at han stoppede op. Ikke før han syntes tilfreds med afstanden, og gjorde holdt ud af det blå ved at give hende et blidt skub bagud, ind mod hans krop, fremfor at føre hende fremad. ”Endelig. Alene.”
Han spildte ikke tiden, og gik straks i gang med at rive kjolens snører op med fingre rystende af begær. I skovens stille mørke syntes hans dybe åndedrag mere hektiske end som så, plaget af et behov for at få hendes nærhed af føle.
Post by Kalliope Shafiq on May 3, 2016 14:44:51 GMT
Kalliope bed et grin i sig, da Amal skubbede lidt på hende og hun fortsatte videre i skoven. Der gik et øjeblik, før hun trak sin tryllestav og fik spidsen til at lyse ganske svagt, blot så hun kunne skimte hvor hun gik og ikke faldt på snuden over noget. Hun havde tilpas svært ved, at koncentrere sig med sin mands læber mod sin hud, der tændte eksplosivt op for den glød, som allerede brændte i hende. Da han trak hende tættere ind til sig, undslap en dæmpet, kælen lyd hende. Tryllestaven gled tilbage i en lomme og hun vendte sig imod Amal i mørket.
Det var en stjerneklar nat, men træerne skyggede for meget og hun kunne kun lige skimte ham. Hendes læber vidste dog hvor de skulle lede, som hun knappede hans tunika op og lod dem finde hans kraveben, en smule feberhed ved tanken om, at hun endelig kunne få ham igen. Det føltes som om det var urimelig længe siden, på sofaen.
Natten var ikke meget varm, men hun var tipsy og tøvede ikke rigtig med, at trække tunikaen over hovedet på ham, før hun trak den mellemblå overdel ud over sine skuldre, så den faldt og efterlod hende i den lysere, halvgennemsigtige underkjole.
Post by Amal Khalid Shafiq on May 3, 2016 16:58:56 GMT
Det faktum, at Kalliope nu var hans hustru, gjorde ham blot mere ilter idet han mærkede de bløde læber imod sin hud. De forbudte møder var en ting i fortiden, men det dæmpede ikke hans begær, tværtimod. Rødglødende lyst dampede af ham, som han brummede halvkvalt og så ned på hende. Hans viltre, lille kvinde.
Velvilligt løftede han armene, så hun kunne trække hans tunika af, og betragtede dernæst hendes bevægelser, som et lag af hendes klæder røg til jorden. I mørket kunne han ikke andet end ane de generøse kvindelige former under det nærmest transparente stof, men det var nok til at få en rystende gysen til at løbe gennem ham. Efter at have trukket sin egen underskjorte af i en flygtig bevægelse, nærmest irriteret over de adskillende stoflag, krævede han et kys med hånden omkring hendes feminine nakke.
Han bed knap mærke i den kølige luft, der fik gåsehud til at sprede sig henover hans brystkasse, som han afsluttede kysset med et lystigt suk imod hendes læber. ”Jeg har set frem til din omsorg hele dagen, fru Shafiq.” Allerede stakåndet, nappede han kælent hendes øreflip.