Velkommen til Toilandtrouble, et rollespil sat i året 1361 og centreret omkring J.K. Rowlings magiske verden. Vi er vilde med at du er her og håber du har lyst til at slå dig ned hos os!
Hvad med at starte med at præsentere dig i chatten længere nede i sidebaren? Du finder den lige under boxen med admins navne og skal bare trykke på ordet c-box - så dukker den frem!
Mere nyt om det gyldne lyn, som Bowman Wright opfandt i januar!
Alexander Isaac Wildsmith
Syttenårig, sprudlende og dødsensærlig dragetæmmer-datter og halvblodsheks. Hun er på Gryffindor og spilles af Tonic. Du kan læse mere om hende lige her!
Vil du være med til at lave spotlight?
Tusind, tusind tak til taut og Gwen for kodning, billeder og ikoner og til Vic fra Caution for at lege med Gwens banner.
D. 26 marts 1360 Josselyn havde haft så travlt med sine pligter som tjenestepige for Montacute at hun ikke havde formået at finde det rette tidspunkt at fortælle sin familie om Ostara. Hun havde desuden brugt lidt tid på at overveje om det overhovedet var sket, højtiden virkede i forvejen så magisk og drømmeagtig at hun havde overvejet om det var hendes fantasi der havde plantet mindet i hendes hukommelse.
Nu havde hun dog besluttet sig for at det var rigtig, hendes onkel var tilbage og hun burde fortælle det til sin fader. Det var trods alt hans bror så hun mente det ville være korrekt at fortælle ham det først. Solen var gået ned for et par timer siden og Josselyn havde været hjemme til aftensmaden, men nu da alle var gået til ro og hun havde taget opvasken, fandt hun sin far foran ildstedet og gik tøvende hen til ham. "Far?" Spurgte hun forsigtigt og satte sig ned på en taburet ved siden af ham. Hendes blik var ømt og fyldt med empati, hun forsøgte ikke at skjule at hun var ked af det.
Blair sad på en solid skammel foran ildstedet, lænet frem med den ene arm hvilende mod sit lår. Hans tanker var på morgendagens bestillinger, hvad der var klar til at blive sendt afsted og hvad der endnu manglede det sidste. Der var ikke noget bekymrende i det. Forretningen gik godt og han var relativt afslappet, som han sad der og så ind i flammerne.
Han var tilpas mæt og veltilpas. Det kunne ses på hans ansigt, da han så op på sin datter og brummede en dæmpet lyd. Først øjeblikket senere indså han, at det ikke var opvasken hun var kommet for at tale om og øjenbrynene trak sig lidt sammen. "Hvad er der?"
Post by Josselyn Wright on Apr 10, 2016 20:09:10 GMT
Josselyn var ikke så god til at tale om ting og slet ikke det store tabu, Bowman. Det tog hende lang tid at finde ud af hvordan hun skulle formulere sig, selvom hun egentlig havde tænkt på det på forhånd. Lige pludselig foran Blair, blev alting så meget mere kompliceret og hun sad lidt og pillede ved sin kjole mens hun betragtede sine hænder. "Du ved jeg var til Ostara i Hogsmeade om aftenen.. " Startede hun ud og fumlede stadig med sit skørt. "Du må undskylde jeg ikke har sagt noget før, men har haft så travlt med mine tjenestepigepligter og har været så udmattet.. og så har du gået i seng eller har haft travlt.. " Josselyn mødte sin faders blik og så bekymret på ham, mens hun overvejede hvordan hun skulle få det sagt.
Blikket forblev på hende og rynken mellem øjenbrynene blev ikke mindre, som hun fumlede sig frem efter ordene. Langsomt rettede han sig op og hendes undskyldning fik gav ham en dårlig fornemmelse. Han var ikke ligefrem overbeskyttende, men hovedet nåede alligevel at danne mange, farverige scenarier, før han fik sat en stopper for det.
"Josselyn," afbrød han, en anelse brysk og absolut alvorligt, selvom der var en mildhed gemt bagerst i blikket, der var reserveret til sjældne situationer. "Sig mig, hvad det er."
Post by Josselyn Wright on Apr 10, 2016 20:23:06 GMT
Pludselig blev Josselyns øjne fyldt med tårer og hun forsøgte uden held at blinke dem væk, i stedet løb de ned ad hendes kinder og landede på hendes kjole. "Jeg mødte tilfældigvis Bowman til Ostara.. han gik bare rundt og så ud som om han havde været her hele tiden. Ingen vidste det tilsyneladende, Tomkin vidste heller ikke noget. Han begyndte bare at skælde mig ud fordi han troede jeg var gift med Tomkin." Hendes stemme var grådkvalt men hun formåede dog at tørre sine tårer væk, snøfte og se på sin fader. "Undskyld.. han er helt forandret.. jeg kunne næsten ikke kende ham." Hviskede hun, mens hun så sin fader i øjnene, opmærksom på hans reaktion.
Blair var god til mange ting, men følelsesudbrud var ikke en af dem og han spærrede i et øjeblik øjnene lidt op, da datteren brød sammen i tårer for øjnene af ham. Grunden bag fik ham dog til at stivne en anelse og i nogle øjeblikke stirrede han slet og ret på hende, mens hans hoved prøvede at finde ud af, hvad det skulle gøre med informationen.
Til sidst endte ham med at række ud og folde en arm akavet over hendes skuldre. Hånden klappede lidt på hendes arm og han tyssede dæmpet, mens øjenbrynene var trukket tæt sammen. Bowman var hjemme, men han havde ikke været hjemme.
Post by Josselyn Wright on Apr 10, 2016 20:42:21 GMT
Josselyn var vant til sin faders lettere akavede forsøg på at håndtere hendes følelser og dette var derfor slet ikke en mærkelig oplevelse. Hun trak vejret dybt og forsøgte at berolige sig selv, mens hun betragtede den ældre mand foran hende. Hun havde været bange for hvordan han ville reagere, men han tog det overraskende pænt i forhold til hvad hun havde tænkt sig frem til. "Jeg inviterede ham endda på besøg." Hviskede hun sørgmodigt og stirrede ned på sine hænder. Hun ville ønske hun havde opført sig bedre, så ville han måske have kontaktet dem.
Blair, der for et øjeblik siden havde været godt tilpas, havde nu et hoved der kværnede af tanker og han var en anelse distraheret af det, da han klappede sin datter lidt på armen. Benevolence ville uden tvivl have stukket ham et nakkedrag og bedt ham om at gøre et bedre forsøg på at trøste sin datter. Der var dog ingen forsikringer, han kunne give hende. Han havde ikke set sin bror i seks år og hans gæt på, hvad Bowmans handlinger kunne betyde, ville uden tvivl være forkerte alligevel.
"Det var godt, at du gjorde det," konstaterede han i stedet, brummende og bestemt. Rynken, der trak hans øjenbryn sammen, var dybere nu, men han formåede alligevel et - lidt brysk - smil. Han brummede igen, før han trak armen til sig og strøg tårerne væk fra hendes kind. "Så. Lad være med at græde," bad han.
Post by Josselyn Wright on Apr 11, 2016 5:25:55 GMT
Josselyn smilede halvhjertet over farens ord og nikkede, det var godt, men hun vidste ikke helt om hun havde lyst til at han kom hjem længere. Ikke hvis han forsatte med at skælde ud på hende i hvert fald. Da Blair strøg hendes kind, lagde hun sin hånd på hans og gav den et blidt klem. "Ja, men hvad med dig far? Du virker så rolig? Berører det dig slet ikke denne nyhed?" Spurgte hun og rynkede sine øjenbryn i en spørgende mine. Hun græd ikke længere men hendes blik var stadig ret sørgmodigt.
Antydningen af et smil rørte kort hans læber, da hun gav hans hånd et klem, men han lod den ikke blive hvilende og trak den snart tilbage til sig. Så snart den hvilede mod knæet, krummede fingrene sig lidt sammen over det næsten uundgåelige spørgsmål og han startede med blot at komme med en utydelig brummen, før han indså, at det næppe ville være svar nok.
Blair snakkede ikke meget om sine følelser. Det gjorde ham ukomfortabel og fik ham til at flytte en anelse på sig. "Jeg ved ikke, hvorfor han ikke har været her endnu," brummede han endelig, måske en anelse mere brysk end det var nødvendigt. Absolut for at skjule en snert af noget såret i tonefaldet. Han kunne heller ikke helt sætte ord på den enorme lettelse at vide, at hans lillebror var kommet uskadt tilbage.
Post by Josselyn Wright on Apr 11, 2016 15:52:38 GMT
Josselyn så på ham med et lille smil og et bekymret blik, hun var overrasket over han tog det så pænt men hun havde på fornemmelsen der var mere skjult bag den lavmælde brummen end han egentlig viste. Hun rettede sig en anelse op og så sig omkring, hun måtte hellere gøre rent i morgen tidligt inden hun tog hen til Montacute. "Det er også mærkeligt. Men mon ikke han kommer, når han er klar." Sagde hun og vendte blikket mod sin fars øjne mens hun smilede varmt og en anelse opmuntrende.
Post by Benevolence Wright on Apr 11, 2016 15:54:16 GMT
Bea var egentlig gået til seng for ganske få timer siden, og hun havde da også været lige ved at falde i søvn. Hun var i hvert fald svagt omtåget da hun med et sæt var kommet til sig selv. Gården var ikke særlig stor, og væggene var ikke de tykkeste, så man kunne næsten følge med i alt hvad der skete. Næsten. I første omgang havde hun sat sig op i sengen af ren undren over at hendes mand ikke lå ved hendes side endnu. Men efter hun var kommet op, havde fået trukket den lange kåbe om sig, og med kursen mod stuen havde den svage hulken fra datterens velkendte stemme fået hende på andre tanker.
Med rolige skridt trådte hun i det oplyste rum, og var hurtigt henne ved datteren. "Hvad er der sket?" spurgte hun og kiggede først på sin mand, og derefter på Josselyn, som hun kyssede på panden. Hun gned sine øjne, da lyset fra ilden stadig var uvant for hende.
Blair nikkede lidt til datterens ord, selvom hans øjenbryn stadig var trukket tæt sammen i en eftertænksom mine. Han så først op, da det puslede bag dem og han smilede ikke, som han betragtede sin hustru komme nærmere.
I stedet rettede han sig op og påtog sig den opgave at svare. Gravalvorlig og med blikket mod datteren. "Josselyn har lige fortalt mig, at Bowman er tilbage."
Post by Josselyn Wright on Apr 11, 2016 17:58:59 GMT
Josselyn rejste sig også op da hendes moder kom ind i rummet og hun forholdt sig tavst og lod sine forældre føre ordet. Hun smilede flygtig til sin mor da hun kyssede hende på panden, men vendte derefter blikket mod Blair. Hendes blik blev en anelse sørgmodigt og hun nikkede som bekræftigelse på faderens ord. "Ja, jeg mødte ham flygtigt til Ostara. Jeg troede jeg havde set et spøgelse, men det var ham." Forklarede hun og så undersøgende på sin mor, mens hun fumlede lidt med sit skørt.
Post by Benevolence Wright on Apr 11, 2016 18:18:18 GMT
Bea holdte stadig blidt en arm rundt om sin datters skulder. Hendes lyse bryn rykkede lidt på sig, og øjnene blev knibet en anelse sammen ved Blairs ord. Hun lod det ligge at han ikke lod Josselyn svare, for nu. "Tilbage? - Er han her?" hun var en smule forvirret over meldingen, og var sikker på at hun ville have hørt, havde Bowman været på gården. Hun strøg langsomt sin datter over det lyse hår og kiggede lidt på hende.
"Men hvorfor græder du Josie?" Hun ville stadig gerne vide hvad der var sket. For det kunne ikke være grundet at Bowman efter seks år, var vendt hjem at hun græd, med mindre det var glædes tåre. Det irriteret hendes gevaldigt, hvis det viste sig at hendes svoger var hjemme, og de var de sidste der vidste besked. Bea selv havde ikke brugt særlig meget til på fejringen af Ostara dette år, ikke at det havde været med vilje. Men der havde været en masse andet hun skulle se til, dog ønskede hun at hun havde været til stede sammen med sin datter, så kunne hun måske selv have fået et glimt at den vendhjemte bror. "Det kunne lige så godt have været et spøgelse. Hvad laver han også I Hogsmeade?" Det var ikke megen kontakt de havde haft til ham, og Bea kunne ikke lade være med at tage det en smule personligt.