Velkommen til Toilandtrouble, et rollespil sat i året 1361 og centreret omkring J.K. Rowlings magiske verden. Vi er vilde med at du er her og håber du har lyst til at slå dig ned hos os!
Hvad med at starte med at præsentere dig i chatten længere nede i sidebaren? Du finder den lige under boxen med admins navne og skal bare trykke på ordet c-box - så dukker den frem!
Mere nyt om det gyldne lyn, som Bowman Wright opfandt i januar!
Alexander Isaac Wildsmith
Syttenårig, sprudlende og dødsensærlig dragetæmmer-datter og halvblodsheks. Hun er på Gryffindor og spilles af Tonic. Du kan læse mere om hende lige her!
Vil du være med til at lave spotlight?
Tusind, tusind tak til taut og Gwen for kodning, billeder og ikoner og til Vic fra Caution for at lege med Gwens banner.
Det var en travl aften med Hogwartselever, som søgte at få det sidste ud af deres ferie, inden de skulle tilbage. Arthur kunne godt lide børn, men han havde efterhånden også fået nok af teenagere.
Derfor var det en befrielse, som timerne blev længere og alle yngre end sytten efterhånden sev ud af kroen, enten på eget initiativ eller ordre fra forældrene.
Kroen havde lidt tendens til at skifte stemning på de tidspunkter. Yngre magikere kom til og opfordringerne til musikalsk underholdning begyndte. Det morede den temmelig festligt anlagte unge brygger, som dog endnu ikke havde besvaret nogen af dem med andet end en lovning om senere, imens han skænkede øl op.
Edith havde været træt, da hun kom ind på kroen, som hun ikke havde besøgt meget siden sin skoletid. Hollis var hos sin mormor, mens de sidste ting fra deres gamle hjem var faldet på plads i det nye. Det havde taget tid at få det i ordentlig stand, men nu var det slut og de boede officielt i Hogsmeade. Det eneste der manglede var mad og velvidende at datteren var vel sørget for, var hun selv gået den korte vej til De Tre Koste.
Der havde hun kun siddet en lille stund, helt rank på en taburet i den ene ende af baren og med en skål foran sig. Maden var sikkert velsmagende, men hun stak mest af alt lidt til den, som hun med et halvt øre fulgte med i opfordringer om underholdning og forsøgte ikke at tænke for meget på alt det, hun endnu skulle nå.
Til sidst skubbede hun skålen fra sig, nærmest urørt og klarede halsen. Et enkelt blik gled mod en flok unge magikere, der talte ivrigt om sange, men det hindrede hende ikke i at forsøge at fange krodrengens opmærksomhed. Han var der vel for at arbejde. "Mr. Dodderidge?"
Post by Arthur Dodderidge on Jan 2, 2017 0:32:41 GMT
Arthur var grinende ved at give tre kunder penge tilbage for deres seneste ordre og småsludre om den seneste af deres professionelle præstationer, da en skarp stemme afbrød dem og bryggeren vendte hovedet lidt i retning mod den. Han hævede et bryn, men bed lidt sammen om den instinktive tone, som han havde foretrukket at svare hende med. I stedet smilede han blot venligt, før han rettede sig op.
”Madam Rabnott,” svarede han spørgende og slet-ikke-træt-af-hende. ”Smager det hele?”
Edith havde ingen skærebrænderstemme, men det lykkedes alligevel at få opmærksomheden fra krodrengen, som hun primært kendte fra den plads han havde i en rådsfamilie. Hun havde ikke så dårlig samvittighed over at trække ham væk fra de andre. Deres krus var fyldte og han kunne vel gå tilbage til at sludre om et øjeblik.
"Jeg kan ikke få en bid mere ned," konstaterede hun, uden at se ned på skålen med det næsten urørte indhold og uden selv at være helt klar over, at det nemt kom til at virke som om, at maden fejlede noget. "Men jeg vil gerne bede om et krus te, hvis det er noget I har...?"
Blikket gled mod øltønderne, før det vendte tilbage til Arthur. Måske kunne hun ved nærmere omtanke godt have brugt noget stærkere end te. Det havde været en lang dag...
Post by Arthur Dodderidge on Jan 2, 2017 1:54:43 GMT
Selvfølgelig kunne hun ikke få en bid mere ned. Arthurs tænder satte sig lidt hårdt og et flygtigt øjeblik var smilet udpræget anstrengt, før han formåede at få det tilbage på sporet og slet og ret nikke høfligt til den uforskammede kunde, der både fornærmede hans mors mad og tilsyneladende antog, at de ikke engang kunne servere en kop te.
Han havde mødt langt værre end Edith Rabnott, selvfølgelig, men han var stadig ikke begejstret for hende. Som han tog hendes tallerken, konstaterede han med et smil "selvfølgelig," uden at blinke. Han gik om i køkkenet og kom tilbage kort tid senere med et krus dampende varm te og visheden om, at hun så i det mindste ville være gået snart, med sit sure, dømmende ansigt.
"Tre knut," bad han, som han stillede kruset på disken.
Edith var ikke blind for det anstrengte smil og for sig selv tænkte hun, at han mest af alt lignede en, der havde forstoppelse. Hvis det var reaktionen på at skulle udføre sit arbejde og ikke blot at sludre med unge piger, så så fremtiden sort ud for rådet. Mere end det i forvejen gjorde med Benedict Dodderidge, der også havde sig sit eget ry. Det tænkte hun, en smule frakoblet, som den lidt ældre arving forsvandt med skålen.
Et enkelt blik gled udover den hyggelige krostue og i et øjeblik blev hun distraheret fra tankerne om alt det, hun skulle nå. Stemningen var god og hun fulgte diskret med, indtil en stemme lød ved siden af hende. Hvis der havde været antydningen af et smil på hendes læber, forsvandt det helt over det lidt stive ansigtsudtryk hun blev mødt af.
"Tak," svarede hun høfligt, men lidt stift og fandt mønterne frem til ham. "Er det dig, de forsøger at få til at synge?" spurgte hun, før han kunne nå at gå. Øjenbrynene hævede sig lidt.
Post by Arthur Dodderidge on Jan 2, 2017 2:41:40 GMT
Arthur havde på ingen måde glemt hendes inddirekte fornærmelser, men han var brygger og en Dodderidge og han kunne ikke antagonisere en betalende kunde. Han havde dog lyst til at spørge hende, om der havde været en gevaldig splint på den stol hun satte sig på, så meget som hun opførte sig som en med en pind i røven.
Hendes spørgsmål fik alligevel, trods hans instinktive modvilje, et mere ægte smil frem på hans læber, som han nikkede let. "... Eller enhver anden med lungerne til det, men det ser ud som om, at det bliver mig igen."
Hans bryn trak sig en anelse sammen. "Du kommer her ikke normalt," konstaterede han. Ikke et savn, virkede det som, men han var alligevel nysgerrig på hvad der havde ændret det.
Den mindste lille antydning af et smil nåede at trække i hendes mundvige over svaret, men det blev aldrig til mere end det. Det havde med hans observation at gøre og hun rankede sig lidt på skamlen, selvom hun knapt kunne sidde mere rankt.
"Nej, vi plejede at bo i Godricdalen," svarede hun og forsøgte at lade være med at bekymre sig om, hvordan Hollis ville falde til på det nye, fremmede sted. Det fik hende alligevel til at se lidt anspændt ud og hun endte med at trække kruset til sig lukke hænderne om den beroligende varme.
"Men jeg har hørt, at Hogsmeade er et godt sted. Også kroen her."
Post by Arthur Dodderidge on Jan 2, 2017 3:05:34 GMT
Arthur anede ikke rigtig hvem 'vi' var, men antog at hun mente sin familie. Han nikkede en enkelt gang, før hendes konstatering om kroen fik ham til at ranke sig lidt. Han var ikke sikker på om han hørte en tvivl i hendes stemme, men han lod tvivlen komme hende til gode og smilede svagt.
"Vi gør hvad vi kan. De fleste af vores kunder er glade for det vi serverer, i hvert fald."
Ediths indtryk af kroen var godt. Det samme var minderne fra skoletiden. At det var helt andre ting, der fik hende til at virke tvivlende nu, var uden tvivl ikke nemt at læse. Hans ord fik hende til at se en enkelt gang rundt og det fæstnede sig ved flere, glade ansigter, før det fandt tilbage til krodrengen med det mere spartanske smil.
"Det lader det til," konstaterede hun og tog en tøvende tår af den brandvarme, men velsmagende drik. Hun sænkede kruset igen med en enkelt, flygtig trækning i den ene mundvig. Blikket fandt op til Dodderidgearvingen.
Post by Arthur Dodderidge on Jan 2, 2017 3:48:51 GMT
Arthur var ikke begejstret for gæstens attitude, men han havde ikke tænkt sig at give hende nogen verbale tæsk for at være en snob. De kom, fra tid til anden. Han serverede for dem, de tog afsted igen og han havde tjent sine penge. Det var hvad det var.
Alligevel gav hendes spørgsmål ham lidt et behov for at forsvare kroen. Det lyd som om hun var skeptisk omkring alt.
"Vi brygger magikerverdenens bedste øl og vin," konstaterede han simpelt og uden problemer med selvsikkerheden. Han var ikke den eneste der sagde det.
Smagen fra teen var sød på hendes tunge og forblev der lidt, selv efter hun havde drukket. Varmen fra kruset mod hendes fingre havde den rare, beroligende effekt som et krus med te nu engang havde og selvom det måske var svært at se udadtil, så havde hun det bedre nu end kort forinden. For en der ikke kendte hende, var det svært at vide at den øgede snaksaglighed kom i takt med at hun blev mindre anspændt.
"Det var ikke så lidt," musede hun og hævede øjenbrynene lidt over den selvsikre udtale. Hele magikerverden strakte sig vidt, men det var ikke sikkert man kunne forvente at kroens ejere var de store verdensmænd. I hvert fald lod hun tvivlen komme dem til gode - især den selvsikre krodreng. Blikket gled lidt undersøgende over ham, men det kom måske til at se mere vurderende ud på grund af det mere end tøvende smil. Hvis det overhovedet kunne kaldes det.
"Måske må jeg prøve det senere. Det så ud som om, at du var midt i noget...?" Hun nikkede sigende mod de væsentlig mere muntre gæster, der stadig lignede nogen, som havde forhåbninger om at opnå et eller andet. En sang, var det vel.
Post by Arthur Dodderidge on Jan 2, 2017 16:37:10 GMT
Arthur var ikke begejstret for selskabet af den utilfredse, skeptiske kunde og da hun gav ham lejligheden til at undskylde sig, greb han den uden tøven. "Det var jeg," konstaterede han, med et høfligt lille nik til hende, før han lod sig kalde tilbage til de sludrende stamgæster.
Der gik ikke længe før de havde formået at smigre sig til en optræden og midt i en myldrende krostue, tog bryggeren et skridt op på en skammel, før han dumpede ned at sidde på baren i al sin vælde. Et par stykker kiggede op og da han først stak fingrene i munden og piftede, blev der stille nok til at høre hans latter.
"Jeg er blevet bedt om at give en lille sang, på denne kolde dag," konstaterede han, med en stemme der skar gennem hvad mumlen der alligevel var. "Jeg tænker noget, der kan få varmen lidt op i os alle sammen vil være passende?"
Den ældste Dodderidge slog hende ikke som et synderligt inspirerende menneske, men hun havde hørt godt om kroen og hun var en smule nysgerrig efter at finde ud af, hvad der gjorde det. Det hele gav en smule mere mening, da først bryggeren tog plads foran hele krostuen med en karisma, som havde været komplet fraværende kort forinden. Edith musede lidt over det, som hun sippede til sin te og trak svagt på smilebåndet over muntre opfordringer fra gæsterne.
Til sidst fæstnede blikket sig, som alle andres, sig på Arthur og da det først begyndte, kunne hun nemt se, hvor let det var at lade sig gribe af den varme, hjemlige stemning der spredte sig i rummet.
Post by Arthur Dodderidge on Jan 2, 2017 18:23:47 GMT
Arthurs blik spillede og han sikrede sig en gang, at der ikke var nogen børn til stede, før han gav sig til at synge en temmelig bramfri sang om en møller og hans kone. Rundt omkring var der et par røde kinder og det virkede som om han ved slutningen havde nået sit mål - at gøre dem alle sammen lidt varmere.
"Og hvis I ikke tror på den historie, så kan I jo spørge gamle Miller selv, næste gang I er forbi," konstaterede han flabet. "Men lad være med at sige hvor I hørte det fra!"
Og med det, som fik en sidste latter gennem forsamlingen, gled han ned på gulvet og gav sig til at samle et par beskidte tallerkner sammen, for at tage en tur tilbage i køkkenet.