|
Post by Annushka Vasilieva on Aug 14, 2016 13:50:38 GMT
Juni, år 1360
Anya vidste ikke helt om hun glædede sig til at vende tilbage til sit hjem i Novrogod, hvis man kunne kalde det et rigtigt hjem. Det ville altid for hende forblive et koldt hus, som hun stadig ikke kunne beskrive som hjemmeligt. I det mindste kunne hun på skolen være meget mere sig selv end hjemme bag silkegardiner og alt for bløde senge. Hun skubbede bogen tilbage i reolen med et let suk. Hun havde ikke fundet noget der var værd at tage med op i sovesalen. Hun tog et par enkle skridt bagud inden hun vendte om på foden og smuttede ud fra biblioteket.
Sommerferien nærmede sig, hvilket var et tegn på at femkampstuneringen var endnu tættere på. Hun havde på en fornemmelse at sommerdagene ville blive som tortur, ikke at de i forvejen ikke ville være det. Mon hendes far havde planlagt en række forskellige selskaber? Hun overvejede at blive oppe på sit værelse og nægte at komme ud. Selvom det indtil nu ikke havde gjort det store. Hun strøg hånden igennem det brune lettere vilde hår og fortsatte ned af gangen. Hun drejede ind i storsalen hvor hun slog sig ned ved siden af et par velkendte ansigter. “Jeg er alt for sulten” sagde hun og skimtede bordet for mad inden hun tog lidt af hvert over på sin tallerken.
|
|
|
Post by Timur Obolensky on Aug 14, 2016 14:45:30 GMT
Der var mad. Det var udmærket. Timur var mere opslugt af den besværgelse han netop havde kastet på tallerkenen, som fik den til at svæve et umærkeligt stykke over bordet og snurre rundt så hurtigt som en af de snurretoppe han havde ejet som barn. Tallerkenen var naturligvis tom - for ellers havde den også været det nu, men han selv og omgivelserne til gengæld sølet til. Helt dum var han ikke; yndlingen fra Moskva, som sad opslugt af sit lille eksperiment og først så op, da en stemme afbrød det. Et skævt smil spredte sig på hans læber og han grinede lidt for entusiastisk over Annushkas sult, som tallerkenen samtidig ramte bordet med et bump, som tydeliggjorde heldet i, at den var af træ.
"Du ser også helt udsultet ud, kommenterede han, før han klappede hende lidt vel familiært på maven og endelig gav sig til, at hælde en solid portion stuvet, ugenkendelige masse over på den stakkels tallerken. "Udmagret," tilføjede han muntert med et sideblik på veninden.
|
|
|
Post by Annushka Vasilieva on Aug 14, 2016 19:06:38 GMT
Nok et af de eneste grin i verden, som ligeledes kunne få Anya til at føle den vibrerende glæde der formegentlig altid lå under, var Timurs. Et bredt smil var snart at se på hendes læber, der var efterfulgt at et lille grynt. Blikket fulgte den flyvende tallerken og undrede sig kort om der overhovedet var mad på. Dog da intet mad fløj til alle sider, antog hun at han havde været smart nok til at gøre forsøget uden.
"Jeg er i min fineste form" pointerede hun og stak en albue i siden på ham. Hun lagde armen ud til side og fjernede det hår der havde lagt sig hen over brystkassen på hende, og som uden tvivl ville lægge sig i maden, flyttede hun det ikke. "Men du har lidt rundere kinder, er du sikker på du helt er klar til at repræsentere din skole til efteråret?" spurgte hun roligt. Tydeligvis fornøjet om med en åbenlys drillende undertone.
|
|
|
Post by Timur Obolensky on Aug 14, 2016 20:04:21 GMT
En blanding af en latter og et fnys røg ud af Timothy, som også nær havde spildt ned af sig selv, men reddede den i sidste øjeblik - ret elegant mente han selv. Meget kilden var han ikke, men så alligevel...
Hans blik gled lidt rundt på de mange andre muligheder der engang havde været for deltagere. Og alligevel var han udvalgt. Morskaben gik en anelse i sig selv og han trak på skuldrene.
"Nej. Det er jeg egentlig ikke sikker på. Er du, Anju? Du er altid så fuld af selvtillid."
|
|
|
Post by Annushka Vasilieva on Aug 15, 2016 14:30:09 GMT
Et roligt mørkt bryn skød i vejret over vennes klodsethed og hun kunne ikke lade være med et smågrine lidt over hele scenariet. Hun rystede lidt på hovedet som respons til hans redning. "Åh, så tæt på" sagde hun med et bredt smil.
Selvfølgelig var hun ikke overrasket over at hun blev valgt. Hun havde alle de rigtige egenskaber, og alligevel var der en lille del af hende der undrede sig. Mest af alt fordi at når hun kiggede rundt med sine medelever kunne hun finde langt bedre kvalificerede. Men det var selvfølgelig noget hun agtede at holde for sig selv.
"Pff. Ja. Jeg er." kom det hurtigt fra hende. Ikke om hun ville lyde usikker. "Selv hvis jeg ikke var ville man ikke vide det" sagde hun så efterfulgt i et smil. "Men bare rolig Tim. Jeg skal nok beskytte dig" sagde hun og samlede skeen op fra bordet og tog en mundfuld stuvning ind i munden. Tydeligvis fornøjet. Hun vidste godt at han var i stand til at tage vare på dig selv. Men hun spildte aldrig muligheden for at drille.
|
|
|
Post by Timur Obolensky on Aug 15, 2016 17:36:12 GMT
Timur lo af Annushkas dumstædige selvtillid og rystede lidt på hovedet. Han havde aldrig rigtig haft den trang til at bræge om om sine egne evner, som nogen af eleverne på Koldovstoretz havde. Han var gennemsnitlig i det meste, elendig til det enkelte og virkelig dygtig til nogen få ting. Men en af de få ting havde tydeligvis givet ham retten til en plads og han var alt andet end ked af, at forlade Rusland i et helt år. En mere rolig munterhed lyste ud af hans træk, som han gav sig til at spise med et lille sideblik på veninden. Som sædvanlig var hovedet dog fyldt med tanker og der gik ikke længe før han satte ord på en af dem.
"Tror du eleverne fra de andre skoler er meget anderledes end her?" Han fugtede læberne lidt. "Jeg har hørt de på Hogwarts tolererer meget mere løssluppen adfærd fra deres elever..."
|
|
|
Post by Annushka Vasilieva on Aug 15, 2016 19:41:55 GMT
Nok udstrålede hun selvsikkerhed, men alle også hende bar på en usikkerhed. Hun lod den dog ikke skinne igennem, og havde i stedet altid en humoristisk maske på. Hun betragtede ham stille imens hun spiste. Det var ikke til at sige hvad der rodet rundt af tanker i hans sind. Det var ikke nok at have ti elever af samme slags sendt af sted til en tunering, forskellig var vigtig, og derfor forsøgte Anya ikke at trykke de andre ned, deriblandt Tim. Hun vidste de havde hver deres styrker, og han kunne holde hende ud, hvilket man ikke kunne sige om sine medelever.
"Anderledes? Jeg håber det. Tænk hvis vi trådte ud af Ruslands religiøse facader og direkte ind i Skotland, til Hogwarts, og så viste det sig at det er præcis som her" sagde hun og skar ansigt. Hun lagde hovedet lidt på skrå og kiggede på ham. "Jeg glæder mig" sagde hun og grublede lidt. Hun spidsede læberne "Jeg har ikke fortalt min far det endnu" sagde hun med et let suk.
|
|
|
Post by Timur Obolensky on Aug 15, 2016 20:34:52 GMT
Timurs øjne blev en anelse store og denne gang væltede han rent faktisk lidt mad ud over sig selv, som han glemte alt om skeen i sin hånd og tabte selvsamme ned på tallerkenen igen, så det splattede op. Et overrumplet udbrud forlod ham, men det var formentlig kun godt, at alle dem i nærheden endte med at se på ham. Det betød forhåbentlig, at ingen af dem ville huske Annushkas dybt upassende tale.
Uden den fjerneste intention om at lede hendes tanker tilbage af den vej, gav Tim sig ubesværet til, at rengøre sin tunika med en besværgelse han selv havde finjusteret. Han så slet ikke på veninden, men fokuserede i stedet temmelig grundigt på opgaven foran sig. Religiøse facader - hvad tænkte hun overhovedet på med at snakke sådan?
|
|
|
Post by Annushka Vasilieva on Aug 15, 2016 20:55:32 GMT
Der forlod et suk fra Anya over sin vens lidt for åbenlyse udbrud for at dække for hendes manglende situationsfornemmelse over emnet. Øjnene blev himmelvendte og hun kiggede kort rundt for at sikre sig at nogen rent faktisk havde hørt det. Hun vidste godt at hun burde holde sin tunge lige i bunden, og blive bedre til ikke at sige hvad der faldt hende ind. "Noget helt andet. Hvordan tror du de andre elever er?" spurgte hun og lænede sig lidt imod ham.
Hun var lige nu glad for hun han havde haft ham til dække over hende, og måske også at man havde lært ikke at tage alt hun sagde særlig seriøst. "Skal vi læse senere? Jeg har et par problemer i forvandling, tro det eller lade være" sagde hun og smilte skævt.
|
|
|
Post by Timur Obolensky on Aug 16, 2016 8:14:26 GMT
Timur opdagede ikke venindens opgivende suk. Hans uheld havde været reelt og han var travlt optaget af at se til følgerne af det. Det var ikke hans yndlingstunika, men han var nu alligevel svært glad for den grålige, lilla farve, der var tilpas tæt på skolens til at være passende, men uden at være lilla.
Ved Annushkas spørgsmål så han op, men inden han kunne svare på hendes mere interessante spørgsmål, stillede hun et nyt. "Hv..." Han endte med at trække lidt opgivende på smilebåndet og siden på skuldrene. "Jeg tror det ikke," valgte han til sidst at svare halvt opgivende og halvt drillende. "Du kan forvandle en helt fin samtale til en kedelig lektieaftale." Han grinede kort, før han skævede lidt rundt. "Hvis jeg ikke kan blive fri," drævede han endelig en anelse med et spørgende blik.
|
|
|
Post by Annushka Vasilieva on Aug 16, 2016 10:34:16 GMT
Anya sad blot og betragtede ham imens vennen forsøgte at få maden af sit tøj. Med hovedet lidt på skrå tog hun den ene skefuld stuvning efter den anden ind i munden. Hun havde fået det så meget at hun havde glemt at hun ikke kunne lide det. Hun havde brug for mad og kunne ikke leve af rene drikkevare. Det var et underholdende syn og hun kunne ikke lade være med at sidde og små smile lidt.
"Når du siger det på den måde" mumlede hun og lagde skeen fra sig i træsålen og tørrede sig om munden. "Jeg kunne virkelig godt bruge et par andre øjne end mine" sagde hun og så lidt på ham. "Kom nu, det bliver vildt hyggeligt" sagde hun efterfulgt af en mild latter. Hun forsøgte i hvert fald selv aldrig at lade et kedeligt øjeblik forblive det, og mente at de to nok skulle kunne finde et par sjove ting at foretage sig, samtidig med at hun finpudsede sine egenskaber i forvandling.
|
|
|
Post by Timur Obolensky on Aug 16, 2016 13:47:24 GMT
Timur havde hurtigt fået bugt med pletterne og var generøs nok til også at tage sig af et stænk på Annushkas kjole, som hun sikkert ikke selv havde opdaget. Det var til gengæld som om hun ikke satte lige så meget pris på hans ordspil som han selv gjorde, men det var han nu så vandt til. Med et skuldertræk fik han himlet lidt med øjnene, før han nikkede opgivende.
"Hvis du insisterer," svarede han, lettere uentusiastisk ved udsigten til at tilbringe sin dag med at agere hjælpelærer, når han i stedet kunne have gjort så mange andre ting. Perfektioneret den leviteringsbesværgelse han arbejdede på, f.eks.
|
|
|
Post by Annushka Vasilieva on Aug 16, 2016 14:04:48 GMT
Anya vidste godt at hendes opførsel godt kunne være en del bedre, og at hendes far nok også ville sætte stor pris på, ændrede hun holdning og så tingene lidt mere klart og respekterede hendes ældre. Hun skubbe skålen lidt tilbage og skævede til ham. Hun vidste godt at lektielæsning ikke lige var det mest spændende men hun var opsat på at få det lært inden skoleåret var slut. "Kunne du ikke også bruge lidt ekstra tid med forvandling? Finpudse dine bevægelser" sagde hun roligt og tog sit bæger fra bordet og tog et par enkle slurke.
|
|
|
Post by Timur Obolensky on Aug 16, 2016 19:41:48 GMT
Lyse øjne var i et temmelig langt øjeblik fæsntet på Annushka, før han endelig himlede temmelig overdrevet med øjnene og slog lidt ud med den frie hånd, der ikke havde fat i skeen. "Sikkert," udbrød han, omtrent samtidig med, at et smil endelig brød hans ansigt lidt op igen. Tydeligvis havde han opgivet, at kæmpe imod.
"Lad os håbe, at det bliver dig, der får trukket dit navn ud, med al den entusiasme du lægger for dagen."
|
|
|
Post by Annushka Vasilieva on Aug 16, 2016 19:54:51 GMT
Det var tydeligt at se på Annushka at hun var både lettet og glad over at Tim gerne ville hjælpe hende. Smilet lå hvilene på hendes læber da hun vendte hovedet mod ham. "Man kan altid bruge mere træning" sagde hun roligt og nikkede i enighed med sig selv.
Et bryn skød i vejret over hans ord og hun så undersøgende på ham. "Jeg håber det. Det ville være en stor ære og et bevis på hvad jeg er i stand til. Håber du ikke på selv samme sker for dig?" spurgte hun lettere interesseret.
|
|