Velkommen til Toilandtrouble, et rollespil sat i året 1361 og centreret omkring J.K. Rowlings magiske verden. Vi er vilde med at du er her og håber du har lyst til at slå dig ned hos os!
Hvad med at starte med at præsentere dig i chatten længere nede i sidebaren? Du finder den lige under boxen med admins navne og skal bare trykke på ordet c-box - så dukker den frem!
Mere nyt om det gyldne lyn, som Bowman Wright opfandt i januar!
Alexander Isaac Wildsmith
Syttenårig, sprudlende og dødsensærlig dragetæmmer-datter og halvblodsheks. Hun er på Gryffindor og spilles af Tonic. Du kan læse mere om hende lige her!
Vil du være med til at lave spotlight?
Tusind, tusind tak til taut og Gwen for kodning, billeder og ikoner og til Vic fra Caution for at lege med Gwens banner.
Post by Bhaltair MacFusty on Aug 27, 2016 10:30:10 GMT
Bhaltair betragtede den unge mand med en diskret grimasse i sit ansigt, hans blik var fyldt med afsky, han havde ikke meget til overs overfor folk som forsøgte at bestemme over andre. Da Bowman tog fat i knægten, blev han dog ligeså opmærksom på vennens vrede og løftede overasket sine øjenbryn. Han så helst at situationen blev løst uden unødvendig vold, men hvis de blev nødt til at smide den unge mand ud så ville han ikke tøve.
Der nåede knapt nok en protest over hendes læber, før grebet om hendes arm forsvandt og en bredskuldret skikkelse trådte mellem de to. Vreden blev midlertidig erstattet af reel overraskelse over at se Bowman - som hun ikke havde anet, var sammen med Bhaltair - og hun så helt forvirret tilbage på sidstnævnte, før det helt gik op for hende, hvad der foregik.
"Sæt ham ned," lød hendes stemme og instinktivt lukkede hun en hånd om Bowmans arm; en lydløs bøn. Raseriet var midlertidig fordampet, selvom hun endnu trak vejret en smule overfladisk.
Post by Bowman Wright on Aug 28, 2016 18:55:08 GMT
Bowman ville ikke have tøvet med, at smide manden ud af kroen, men Nans ord fik ham til at blinke overrasket og først efter et par øjeblikkes reel undren, slap han mandens krave og lod ham finde fodfæste. Han kunne stadig mærke hendes hånd på hans arm og var tilpas overrumplet til, at der gik et sekund mere, før han fandt mælet.
”Hvem er han? Skal vi smide ham ud for dig?”
Det føltes fremmed at sige sådan og hans blik flakkede kort til Bhaltair for bekræftelse i, at de rent faktisk ville gøre det, men for Nan? Alting.
Post by Bhaltair MacFusty on Sept 1, 2016 13:57:12 GMT
Bhaltair så ligeså overrasket ud over Annets reaktion som Bowman og hans blik hvilede opmærksomt på den nu frie mand, som lige før havde skabt sig en del. Han var ikke helt sikker på at han ikke ville finde på et eller andet dumt og Bhaltair var meget bevidst om hvor han havde sin tryllestav.
En hørligt gisp undslap den mørkhårede mand, da han igen fik fast grund under fødderne. Med hænderne mod knæene og hivende en anelse efter vejret, blev det Nan, der rystede på hovedet og talte. Endnu med hånden hvilende på Bowmans arm, hvor den ubevidst holdt ham tilbage.
“Det er min lillebror,” forklarede hun, netop som selv samme rettede sig op. Hans vrede var tydeligvis fordampet sammen med sin søsters, formentlig over den helt reelle risiko for at blive samlet op af en af de to mænd og kylet ud. Stakåndet så han på den eneste kvinde i selskabet og endte til sidst med at træde et skridt tilbage.
Nej, raseriet var væk fra de blågrønne øjne, der ikke helt var magen til hans søsters. I stedet var det en næsten forpint gnist der fór igennem dem. “David bliver ved med at spørge efter dig. Han forstår ikke, hvorfor du ikke kommer hjem,” lød stemmen, dæmpet og uden mere kamp. Det blev da også de sidste ord, der hang i luften før han brat gjorde om på hælen og forlod krostuen.
Tilbage stod hans storesøster, med de to, lyshårede mænd på hver sin side, og stirrede komplet lamslået på døren, der svingede i.
Post by Bowman Wright on Sept 1, 2016 17:21:38 GMT
Bowmans bryn fløj op i panden og hans blik gik fra Nan til den unge mand og til Bhaltair med tvivlen umiddelbart tydelig i de blå øjne. Han nåede ikke at sige noget før manden var væk og de tre stod tilbage - i den akavede position at Bhaltair ikke rigtig vidste at der var noget mellem ham selv og kropigen. Hendes hånd på hans arm fortalte dog én historie og han fjernede den forsigtigt, men med et lille, undskyldende blik på hende.
"Vil du fortælle hvad det handlede om?"
Stemmen var dæmpet og forsigtig, men han var ved at gå ud af sit gode skind af bekymring og hjertet sad stadig i halsen på ham. "Undskyld. Bhaltair. Det her er Nan. Nan, Bhaltair..."
Post by Bhaltair MacFusty on Sept 2, 2016 9:25:17 GMT
Bhaltair betragtede den unge mand forlade krostuen med et ret uimponeret blik. Han stod stadig og grublede da Bowman præsenterede ham for Nan, hvilket fik ham til at blotte sine tænder i et bredt smil og lægge en hånd på den unge kvindes skulder. Han ruskede hende venskabeligt og grinede let. "Jeg kender godt Nan, hun har sovet hos mig." Sagde han og sendte hende et drillende blik. "Evas ide selvfølgelig. Ikke min." Bemærkede han og klukkede afdæmpet.
Nan bemærkede dårligt nok, at Bowman flyttede hendes hånd. Blikket var stadig halvt mod den lukkede dør, som hun nikkede distraheret til spørgsmålet og tydeligvis var fortabt i tanker. Al det gled dog brat i baggrunden, da en hånd greb fat om hendes skulder og hun registrerede, hvad Bhaltair sagde. Øjnene spærrede sig lidt op og hun så næsten helt skandaliseret ud et øjeblik, som varme steg op i hendes kinder.
"Jeg var på besøg," udglattede hun hurtigt og kastede kun et hurtigt sideblik mod Bowman. Det bragte hende dog effektivt tilbage til virkeligheden og hun klarede halsen lidt. Endnu lidt rød i kinderne, virrede hun med hovedet og gjorde en håndbevægelse op mod baren. "Det var sødt af jer at ville hjælpe. Nu skylder jeg vist en forklaring." Et svagt smil rørte hendes læber, men nåede ikke helt op i øjnene. "Kom, så finder jeg noget at drikke til jer."
Post by Bowman Wright on Sept 3, 2016 10:13:18 GMT
Det var ikke så tit Bowman måbede. Ikke som nu, hvor hans ansigt faldt og han så nærmest fortvivlet på Nan, uden tid til at blive forarget over Bhaltair. Selvfølgelig var det hele temmelig underspillet - som så ofte med ham - men de blå øjne var triste og han selv lidt for opslugt af idéen om hvad det hele kunne betyde, til helt at registrere forklaring eller opfordring. Han så imellem de to og kunne alt for let have takket nej til det hele, hvis ikke det trak i ham for en idé om hvad i alverden Nan havde foretaget sig med Bhaltair og Eva - og hvornår.
Gløden i hans egen nakke føltes mere som om den ætsede end varmede og det var med tunge skridt han gik tilbage til bordet og sank ned uden et eneste blik på Bhaltair.
Post by Bhaltair MacFusty on Sept 3, 2016 12:19:49 GMT
Bhaltair smilede bredt til Nan og skulle til at følge med hende efter den øl som hun havde talt om, men da Bowman valgte at gå tilbage til bordet, blev han stående uden helt at vide hvad der lige var sket. Han skævede til Nan og skar en grimasse. "Sagde jeg noget forkert?" Spurgte han og betragtede sin ven, uden helt at forstå hvad der lige var sket.
Da Bowman som den første satte sig, hamrede hendes hjerte - primært på grund af Sebastian, men også over Bhaltairs ord og det udtryk, det havde bragt frem på den lyshårede metalbetvingers ansigt. Bhaltair fik da også påtalt det, før hun kunne komme frem til noget udglattende. Blikket gled op mod ham og hun rystede let på hovedet, uden helt at kunne forklare.
"Sæt dig endelig ned. Jeg kommer med et par krus," svarede hun dæmpet og lod Bhaltair gå over til sin ven, mens hun selv fandt et par krus. Kort efter satte hun dem foran de to og skævede lidt til Bowman, inden blikket fæstnede sig mod den anden.
"Jeg håber ikke, at Eoin havde for meget imod at dele sin seng med mig. Det var pænt af jer, at have mig boende et par dage," kommenterede hun, ikke helt så tilfældigt som det lød og gled tøvende ned ved bordet selv.
Post by Bowman Wright on Sept 3, 2016 14:19:04 GMT
Bowman var ikke ved godt mod, men brummede blot som svar på Bhaltairs spørgsmål. Da Nan først satte sig ned hos dem med en kommentar, der opklarede sagen mærkbart, så han dog hurtigt op og forståelsen gryede indtil lettelse. Det viste sig i et lille, sikkert smil, inden han tog kruset og drak en tår med væsentligt løsnede skuldre. Under bordet skubbede hans fod blidt til Nans og først da han havde sunket igen, klarede han halsen lidt.
Post by Bhaltair MacFusty on Sept 3, 2016 15:08:58 GMT
Bhaltair løftede sin hånd i en affejende bevægelse over Nans ord og rystede på hovedet. "Slet ikke. Han elsker det." Sagde han og gabte en anelse, inden han lagde hånden om sit andet krus øl og tog et slurk af det. Derefter vendte han opmærksomheden mod Annet igen for at høre hendes forklaring. "Ja? Hvad var det?" Spurgte han og rynkede alvorligt sine øjenbryn.
Nans skuldre faldt en anelse over foden, der rørte hendes under bordet og en enkelt, varm gnist rørte hendes blik, før hun tog en dyb indånding og sænkede blikket til bordpladen. Det var ikke nemme ord at forme og hun fortrød halvt sit eget fravalg af noget af drikke. Uden noget til at trække tiden, erkendte hun, at der ikke var andet for end at fortælle den historie, som hun halvt havde fonægtet de sidste, mange måneder.
"Da min mand... Hallam, døde for ni måneder siden, blev jeg boende i London. Jeg vidste udmærket, at jeg ikke længere havde en plads i den magiske verden og jeg havde planer om at blive. Indtil to måneder senere. Første gang min far bragte på banen. at det ikke kunne forventes at Hallams søn ville blive ved med at forsøge mig." Hun stoppede kort og sank en lille, tør klump, der havde formet sig i halsen.
"Min far er muggler. Han har svært ved at forstå, at kvinder kan forsørge sig selv og jeg kunne ikke gøre det igen... Så jeg tog afsted og jeg har ikke set min familie siden. Syv måneder nu."
Post by Bowman Wright on Sept 3, 2016 21:09:38 GMT
Bowman var komplet tavs, imens Nan talte. Han havde lært hende så småt at kende i løbet af de sidste måneder, men ikke godt nok til at få den historie, som hun nu fortalte både ham og Bhaltair. Hans bryn trak sig sammen i dyb, eftertænksom alvor og hans fingre sitrede efter at lægge sig over kropigens, klemme blidt sammen og fortælle hende, at det hele nok skulle gå. I stedet skottede han lidt over på sin gode ven og skød ham et svagt, glædesløst smil.
"Vil din bror have dig tilbage kun for at de kan gifte dig væk?"
Hans stemme var dæmpet, men frustration kæmpede med indignation i hans tonefald og hans læber snerpede sig en smule sammen ved endt spørgsmål. Ingen burde tvinge nogen til ægteskab. At han selv var involveret var en mindre... vigtig... detalje.