Velkommen til Toilandtrouble, et rollespil sat i året 1361 og centreret omkring J.K. Rowlings magiske verden. Vi er vilde med at du er her og håber du har lyst til at slå dig ned hos os!
Hvad med at starte med at præsentere dig i chatten længere nede i sidebaren? Du finder den lige under boxen med admins navne og skal bare trykke på ordet c-box - så dukker den frem!
Mere nyt om det gyldne lyn, som Bowman Wright opfandt i januar!
Alexander Isaac Wildsmith
Syttenårig, sprudlende og dødsensærlig dragetæmmer-datter og halvblodsheks. Hun er på Gryffindor og spilles af Tonic. Du kan læse mere om hende lige her!
Vil du være med til at lave spotlight?
Tusind, tusind tak til taut og Gwen for kodning, billeder og ikoner og til Vic fra Caution for at lege med Gwens banner.
Varmen spredte sig fra Bowmans nakke og til hans ører, da Nan kyssede ham. Han sænkede hagen en smule og så væk med et dumt smil, før han mødte hendes blik lidt forlegent og med en hånd, der var faldet til hendes skulder igen.
"Nej..." Halsen blev klaret lidt, inden han trak hånden til sig. "Så her spiser vi," forklarede han. "Hvis du går ud igen, kan vi se overetagen..."
Nan nøjedes med at gengælde smilet, før hun rettede sin opmærksomhed tilbage mod rundvisningen - næsten som om at intet var hændt. En dæmpet, interesseret lyd undslap hende - et værdigt publikum - og hun gjorde som budt og trådte først tilbage ud fra køkkenet.
Af samme grund endte det med at være mest logisk, at hun gik forrest op mod overetagen efter at have sikret sig med et enkelt blik, at det var, hvad han havde opfordret til. Tankerne summede lidt rundt og i det korte øjeblik uden ham ved siden af, var hun ikke så opmærksom på omgivelserne - og væsentlig mere på, hvor de mon var på vej hen. I metaforisk forstand.
Skørter, skørter, skørter til flere dage. Bowman var normalt slet ikke så upassende i sine tanker, men som han gik op af trappen efter Nan, var det temmelig svært ikke at betragte hendes svingende beklædning og have visse tanker.
Han puffede dem godt væk, da først de var oppe på den øverste etage, men de var plantet og det var næsten for sent, som han netop fremviste sit sovekammer med en håndbevægelse, der dækkede hele det lille rum, som han havde fået lov til, at bebo. Der var ikke så meget at sige til det.
Nan forblev ganske uvidende om de overvejelser, der foregik et sted bag hende og så sig blot interesseret rundt, da hun nåede toppen. Ledt til det mindre værelse, så hun ind - uden at overskride dørtærsklen og den lille, usynlige grænse der. Uden at hun ville det, sprang hjertet et mindre slag over ved det lille, private indblik.
"Her dufter af dig," tænkte hun højt og ganske uden at tænke sig om. En anelse farve krøb op om hendes nakke ved indsigten og hun rømmede sig dæmpet, før hun smilede skævt. "Det er større end værelserne på kroen."
Bowmans bryn røg helt op i panden på ham og havde han været rødmosset før, så var det vitterligt ingenting sammenlignet med den kulør han nu antog. Modsat visse andre, reagerede han dog ikke på forlegenhed ved, at plapre løs.
I stedet blev han tavs som graven og stod bare, og så ind på sit værelse med en underlig mine, halvt mellem morskab og forfærdelse.
Nan havde en tendens til at tale, før hun tænkte omkring ham, men hun tog det oftest ikke så tungt. Bowmans varige stilhed fik hende dog til at se op og efter at have konstateret at han lignede en, der led gevaldigt af forstoppelse, overvejede hun igen om hun burde være en god del mere varsom med sine ord.
Et enkelt, mørkt øjenbryn løftede sig op mod ham og hun betragtede ham lidt, før hun selv brød stilheden. "Hvad?"
Bowman kunne måske takke sine egne vildfarne tanker for, at løbe løbsk, men ved Nans ord, forlod et lille, indigneret fnys ham alligevel, før han trak på skuldrene.
"Det er ikke passende, at vise mit værelse frem i forvejen og så siger du dét?" Han rystede lidt på hovedet, men kunne ikke hindre sine mundvige fra, at sitre en anelse bedragerisk. "Upassende..."
Bowmans skandaliserede ord havde kun én effekt og den manifesterede sig i form af en impulsiv latter, der røg ud mellem hendes læber, før hun kunne overveje andet. Selv da lyden døde ud, forblev det der i smilet og hun kunne ikke lade være med at ryste lidt på hovedet.
"Bare rolig. Jeg tror, at det er for sent for min uskyld," bemærkede hun tørt og fnøs dæmpet, selvom hun var en anelse varm i nakken. Der gik dog kun et lille øjeblik, før det sitrede i hendes mundvige igen og hun så op på ham med et mildt, men svagt drillende blik. "Og udfra dit ansigtsudtryk at dømme, er der vist meget lidt grund til at være bekymret for den uanset."
Bowman kradsede sig på siden af halsen og brummede uforståeligt ved Nans ord. Det var dog helt tydeligt ikke meningen, at hun overhovedet skulle kunne forstå det han sagde og efter et øjebliks tavshed, trak han på skuldrene.
"Det er stadig ikke passende. Ikke udenfor ægteskab. Kom, lad os gå ned igen..."
Det var ikke første gang hun hørte den uforståelige, skotskklingende brummen og af samme grund besværede hun ikke sig selv med at bede om en gentagelse. Hvad hun i stedet gjorde, var at se på ham med et lidt underfundigt udtryk i de blå øjne og en lille, ny bid af information omkring ham faldt på plads. Det fik hende til at smile en anelse og der var ikke nogen tøven, da hun nikkede ganske let.
Denne gang lod hun ham gå ned ad trappen først og blikket dvælede i et øjeblik ved hans nakke, før de begge havde fast grund under fødderne igen. "Hvor mange bor I her?"
Bowman var glad for emneskiftet og afstanden til værelset. Han glattede sin grove arbejdsskjorte lidt så snart de var nede og skottede til Nan med et lille smil.
"Min bror, svigerinde, niece..." De to kvinder havde hun tydeligvis mødt. Han klarede halsen lidt. "Og min nevø, når han ikke er på Hogwarts eller ude og besøge venner som nu. Det er lidt trangt."
Nan lagrede den sidste tilføjelse til familien i sine tanker og spurgte ikke ind til Blair og Bowmans forældre. Velvidende, at det kun var de to brødre i smedjen, var hun ikke meget i tvivl om, at de ikke var der længere. Hun slap en dæmpet, melodisk lyd, mest for at understrege, at hun lyttede.
"Er I flere søskende? Andet end dig og Blair," spurgte hun efter et lille øjeblik, reelt interesseret - og en anelse klar over, at hun vidste meget lidt om ham. En god del mere om hvad han havde oplevet i krigen end i resten af sit liv, i hvert fald.
Uden at tænke meget over det, gik Bowman imod døren, imens de snakkede. Han brummede lidt, før han rystede på hovedet. "Hvilke søskende har du?"
Tanken om, at hun skulle være enebarn, faldt ham ikke ind, ligesom han ikke tænkte alt for meget over, at de kunne møde hans familie på vej ud af huset og imod vandløbet, som han næsten ubevidst styrede imod.
Nan fulgte med ud, ovenud tilfreds med at træde ud i det solskin, som hun fik endnu mindre af på kroen, end hun havde gjort som købmandshustru - på nuværende tidspunkt absolut ikke bekymret over at lade strålerne varme og farve den alabasterhvide hud.
"Fem brødre," svarede hun dæmpet og selvom hun smilede, mærkede hun også et hårdt stik af længsel. Det var ikke meget, hun lod sig selv tænke på sin familie. "Jeg er den næstældste, men Sebastian er kun et år yngre."
Lyse bryn skød lidt op og Bowman forsøgte at lade være med at tænke alt for meget over hvad fem brødre ville gøre ved en mand, der forulempede deres søster. Han var ikke en angst mand, men det kunne alligevel få de fleste til, at overveje.
Han gik af samme grund også i stilhed, bevidst en lille omvej og ikke omkring smedjen, da først han havde indset hvor han var på vej hen. Det passede fint. Han havde beskidte hænder og det havde hun også nu, hvor de havde holdt hånd. På hans initiativ.