|
Mørke
Aug 6, 2017 14:26:00 GMT
Post by Blance d'Montacute on Aug 6, 2017 14:26:00 GMT
Blance var ikke komplet sikker på hvad hun syntes - eller hvad det var Mortimer Borgin mente at hun syntes. Hun var dog sikker nok på, at han endnu engang følte sig utilstrækkelig. Og hun havde taget en beslutning om præcis hvad hun syntes om dét.
"Non," svarede hun derfor, inden han fik færdiggjort sætningen. Hun tog ganske forsigtigt hans anden hånd i begge sine, uden at spørge om lov, og lukkede fingrene fast om den. "Jeg synes De er en god mand, Mortimer. Jeg ved godt, at jeg ikke kender Dem særlig godt, men jeg kan lide Dem allerede og jeg tror De også bryder Dem om mig. Jeg er ligeglad med, om Deres hånd er sort eller grøn. Den er ikke faldet af. De skal ikke bekymre Dem mere. De skal blive rask. Forstår De?"
|
|
|
Mørke
Aug 13, 2017 16:10:46 GMT
via mobile
Post by Mortimer Borgin on Aug 13, 2017 16:10:46 GMT
Mortimer var ikke ved sine fulde fem og det krævede meget at holde fast i nok bevidsthed til at høre, hvad Blance sagde. Ordene sank dog, ét efter ét ind og han sansede, at hun holdt om hans hånd.
Slørede øjne fandt omridset af hende og til sidst rørte skyggen af et smil hans læber, selvom stemmen bar præg af udmattelse.
"Tak, mademoiselle Blance."
|
|
|
Mørke
Aug 13, 2017 19:46:54 GMT
Post by Blance d'Montacute on Aug 13, 2017 19:46:54 GMT
Det var første gang han sagde hendes fornavn og Blance registrerede det udmærket. I stedet for at føle, at det var for intimt, gav det hende en behagelig, varm følelse, som forplantede sig til et svagt smil. Hun klemte blidt om hånden i sine og klarede halsen en anelse. Hun var ikke helt upåvirket af den dystre stemning omringende en mand, der var alvorligt syg. En arving, der kunne være død. Hvad det ville gøre ved en familie som Mortimers stod lysende klart for hende. "Ingen årsag," svarede hun afdæmpet på engelsk, fremfor sit modersmål. Hun sad lidt, med hans hånd og strøg den blidt med en tommel, imens hun så hans bevidsthed sløre og de grønne øjne falde i. Der var ikke meget mere at sige, men det var fredfyldt, at se ham sove. Før hun forlod ham, bøjede hun sig ned og kyssede hans pande blidt. Der var måske langt vej til et romantisk tilhørsforhold til købmandsarvingen, men hun holdt alligevel af ham - og var det ikke en start? Lukket?
|
|