Velkommen til Toilandtrouble, et rollespil sat i året 1361 og centreret omkring J.K. Rowlings magiske verden. Vi er vilde med at du er her og håber du har lyst til at slå dig ned hos os!
Hvad med at starte med at præsentere dig i chatten længere nede i sidebaren? Du finder den lige under boxen med admins navne og skal bare trykke på ordet c-box - så dukker den frem!
Mere nyt om det gyldne lyn, som Bowman Wright opfandt i januar!
Alexander Isaac Wildsmith
Syttenårig, sprudlende og dødsensærlig dragetæmmer-datter og halvblodsheks. Hun er på Gryffindor og spilles af Tonic. Du kan læse mere om hende lige her!
Vil du være med til at lave spotlight?
Tusind, tusind tak til taut og Gwen for kodning, billeder og ikoner og til Vic fra Caution for at lege med Gwens banner.
Post by Harald Eklund on May 27, 2016 19:46:36 GMT
Harald løftede overrasket sine øjenbryn da hun bad ham om at komme med, men det tog ham ikke mere end et øjeblik at rejse sig diskret op og følge med hende. Der var heldigvis ingen der holdt øje med dem og han var derfor ikke nervøs, da han gik videre ind i skoven. Et svagt nysgerrigt og samtidig forundret blik hvilede på hende mens de gik, han overvejede at spørge hvad hun havde tænkt sig, men havde samtidig ikke lyst til at ødelægge overraskelsen. En del af ham havde dog meget lyst til at komme tættere på hende og endnu engang mærke hendes læber mod sine egne.
Post by Sirrah Zabini on May 27, 2016 19:53:20 GMT
Det var absolut første gang, at hun trak afsted med en mand og selvom hendes intentioner var væsentlig mere ærbare end andres, så hamrede hendes hjerte alligevel lidt. Det var en næsten absurd følelse at gå med fingrene flettet ind mellem hans og selv blandt træerne, rejste hårene i hendes nakke sig lidt ved tanken om at blive overset.
Da hun til sidst kom frem til, at hun dog heller ikke kunne trække ham flere mil væk, sagtnede hun farten og drejede sig til sidst mod ham. De mørke øjne fandt hans lyse i skæret fra månen og hun løftede forsigtigt sin frie hånd, for at stryge en rød hårlok væk fra hans pande.
Hun fugtede læberne langsomt og strakte sig til sidst det lille stykke op mod ham. Før hendes læber rørte hans, kom et lille, søgende "må jeg?" over dem. Hun var så tæt på, at hun kunne mærke varmen fra hans ånde og dufte whiskeyen, men brød ikke den sidste, minimale grænse, før hun fik hans svar.
Post by Harald Eklund on May 27, 2016 20:09:27 GMT
Haralds instinktive reaktion ved at blive trukket længere ind i skoven, var dog samtidig at blive en smule mere opmærksom på sine omgivelser. Han var blevet overrasket nok gange i lignende situationer til at være påpasselig, men samtidig var Sirrahs hånd ret distraherende og han regnede egentlig ikke med at støde på nogle farer i denne skov. Alligevel strøg hans ene hånd let over den inderlomme han havde sin tryllestav i, bare for at være sikker på, at den stadig var der.
Han var ikke sikker på om det var Sirrah eller whiskeyen der gjorde ham en smule svimmel, men han følte sig under alle omstændigheder ret beruset da hun nærmede sig. Samtidig havde han mistet stemmen og forsøget på at sige ja, blev til en afdæmpet brummen kun efterfulgt af en diskret nikken. Han ventede dog ikke, men mødte hendes læber i et insisterende kys, endelig uden at skulle tænke på andres blikke. Harry lagde en hånd om hendes nakke og en om hendes talje og trak hende en anelse tættere på, han ville ikke slippe hende, ikke lige med det samme.
Post by Sirrah Zabini on May 27, 2016 20:19:22 GMT
Det var naturligvis komplet idiotisk. Det ville ramme hele hendes familie, hvis der begyndte at løbe rygter og hun vidste absolut bedre. På en eller anden måde var den viden bare ikke nok til at få hende til at trække sig væk. Ikke så længe, at hun stadig havde den summende, flagrende følelse i maven og så ind i det lyse blik, som formåede at få forbehold til at smelte væk.
Hjertet sprang et slag over, da han nikkede, men hun nåede ikke gøre mere, før hans læber igen var mod hendes. Det var overvældende og ukendt, men da først hjernen koblede helt fra og hun bare fulgte sine impulser, var det ikke så svært at besvare det. Det ville ikke være løgn at sige, at hun aldrig havde været helt så tæt på en mand, som i det øjeblik og det var svært ikke at blive en anelse beruset af det og duften fra ham, der fyldte hendes næsebor.
Med hans arm omkring sig, måtte hendes egne vige og hun lod dem glide om hans nakke, som hun havde set andre gøre det før. Uvilligheden til at give slip igen var en anelse overraskende og det var også kun manglen på luft, der til sidst fik hende til at trække sig et minimalt stykke væk med et dæmpet gisp. Den ene hånds fingre havde på en eller anden måde forvildet sig ind i det røde hår og hun endte blot med at se komplet overvældet på ham; blottet for ord.
Post by Harald Eklund on May 27, 2016 20:44:44 GMT
Harald tænkte ikke meget over hendes familie længere og heller ej landsbyens beboere, som nok var langt mere optaget af andre ting. Han var dog selv ret beskæftiget af hendes læber og søde duft og lod hende kun modvilligt trække sig væk. Han så hende spørgende i øjnene og smilede en anelse, mens hans hænder gled ind i hendes hår og strøg igennem de sorte lokker. "Alt i orden?" Spurgte han og blottede tænderne lidt i et bredt smil. Han stod stadig tæt på hende, med en hånd på hendes talje, som hans tommelfinger aede uden han tænkte over det.
Post by Sirrah Zabini on May 27, 2016 20:52:23 GMT
Spændingen i luften mellem dem var til at mærke, modsat den kuldegysning, der løb ned over Sirrahs rygrad ved følelsen af hans fingre i sit hår. Det sitrede lidt i tavsheden, før hans ord fik en åndeløs, og temmelig uventet, latter til at bryde over hendes læber.
Det overraskede hende selv og hun måtte bøje nakken en anelse, så hun kunne gemme ansigtet ved hans hals og skjule det forfærdeligt dumme smil, der havde vokset sig frem. "Jeg kan ikke tænke klart," anklagede hun, mumlende ind mod den varme hud, mens den ene arm gled ned fra hans skulder og omkring ham i stedet. Smilet sitrede fortsat og hun kunne ikke helt skjule det i sin stemme. "Det er din skyld."
Post by Harald Eklund on May 27, 2016 21:01:45 GMT
Harry forsøgte at lade være med at smile al for fjoget, men det var svært når hun reagerede så hovedløst, noget han vidste hun gjorde sjældent og det værste var at det var vanvittigt charmerende. Det krævede alt af ham at forsøge at holde sig i skindet, men efterhånden blev det sværere for ham at holde fingrene fra hende. Han overvejede flygtigt om det alligevel var bedst hvis han tog hjem. "Ja det er det vist. Jeg fortryder intet." Sagde han og grinede afdæmpet, mens han lagde begge arme om hendes talje, trak hende ind mod sig og løftede hende op fra jorden et kort øjeblik mens han grinede let igen.
Post by Sirrah Zabini on May 27, 2016 21:12:44 GMT
En overrasket lyd undslap hende, da hendes fødder mistede kontakt med jorden og hun havde pludselig svært ved at forstå, hvorfor hun havde været så nervøs for at opsøge ham. Hun kunne ikke helt huske, at hun nogensinde havde haft det, som hun havde nu og hun kunne ikke hindre smilet i at blive større.
"Harald!" lo hun dæmpet og uden meget kraft i den skændende undertone. "Sæt mig ned," forlangte hun i stedet, selvom hun endnu havde et grin på læberne, da hendes fødder igen rørte jorden. En tung udånding undslap hende, uden at det fik hende helt til fatning eller desuden fik hende til at slippe ham helt. Til gengæld svandt smilet lidt ind og hun betragtede ham med et næsten ømt blik, før hun stjal et enkelt, blidt kys mere. Inden det kunne udvikle sig, havde hun trukket sig lidt tilbage.
Post by Harald Eklund on May 27, 2016 21:25:40 GMT
Harald følte sig underlig godt tilpas og glad da han hørte hendes latter og det slog ham hvor længe siden det var han havde haft det så godt. Hendes spørgsmål gjorde ham kun i endnu bedre humør og han blottede sine tænder lidt, mens han smilede flabet. "Altså jeg har jo et tætpakket skema, men måske et par måneder?" Sagde han efterfulgt af et grin og rystede på hovedet. "Jeg kommer til at være presset på grund af eksamener, men du er meget velkommen alligevel." Sagde han og kyssede hende på panden med et varmt smil. "Så måske om et par uger?" Foreslog han og så hende i øjnene, han havde brug for lidt tid til at ordne nogle ting.
Post by Sirrah Zabini on May 27, 2016 21:40:24 GMT
Sirrahs hjerte hamrede i forvejen lidt over at stille spørgsmålet, der afslørede for hende selv, at det ikke ville blive den eneste gang, at hun gik mod sin egen, bedre dømmekraft. Svaret fik hende af samme grund til at hæve øjenbrynene i overraskelse og nåede næsten at være skuffet, før han lo og i stedet fik hende til at skule svagt.
Det var dog med en dominerende sitren i mundvigene og hun kunne ikke ignorere, hvordan tanken fik det til at flagre i hendes bryst. Hun lukkede øjnene kortvarigt, da han kyssede hende på panden. "Et par uger," gentog hun dæmpet og nikkede. Det virkede som lang tid, men på den anden side, havde hun i dén grad også brug for tid til at samle sig. Tænke mere rationelt, end hun kunne i øjeblikket. "Jeg kommer til dig?"
Post by Harald Eklund on May 28, 2016 19:58:53 GMT
Harald nikkede over hendes ord og smilede en anelse. "Ja. Gør bare det." Sagde han og strøg fingrene igennem hendes mørke lokker og kyssede hendes læber en enkelt gang, inden han tog hendes hånd og nikkede i retningen af bålet. Det var også ved at blive en smule koldt. "Kom.. lad os gå tilbage.. " Sagde han og så en anelse spørgende på hende, for at være sikker på at der ikke var andet hun havde på hjertet.
Post by Sirrah Zabini on May 28, 2016 20:09:15 GMT
Hele hendes krop snurrede en anelse over de blide kærtegn og det var kun med en god portion viljestyrke og selvkontrol, at hun fik nikket til hans ord. Alligevel endte hun med at stjæle et enkelt, overfladisk kys mere, før fingrene diskret flettede sig ind mellem hans og de sammen påbegyndte den lille gåtur tilbage.
Det var først, da de nærmede sig andre mennesker, at hun forsigtigt frigjorde sin hånd og sendte ham et enkelt blik, i håb om at han forstod. Med enkelte, dæmpede ord, endte hun da også med at forlade ham ved træet, for at vende tilbage til de af bryllupsgæsterne, der endnu var der. Ikke fordi, at hun ikke meget hellere ville være blevet.